Ben hep sana...
Ben hep seni...
.....................
Eskisi gibi,
Hiç eskitmemiþiz gibi,
Sen gibi,
Ben gibi,
Geçmiþ zaman kiplerine özne olmadan evvelki “biz” gibi...
Bize ait bir hayalin resmi gibi...
Dinle beni:

Ben varým, ve elbet sen varsýn! O hep sevdiðin, o hep istediðin aðaçlar, ufak bir bahçenin içinde. Boþ tenekeleri beyaza boyayýp, toprak doldurmuþuz. Çiçekler ekili içlerinde ve çiçeklerin adý hanýmeli. Sevdiðim renkte bir gün daha batýyor, sevdiðim rengin baþka adý; denize. Sana gülümsüyorum, sana bakýyorum, hiç gerçekleþmemiþ bir hayalin tam ortasýnda, aitliðe ait ne varsa siliyorum. Ben hep sana bakýyorum... Ben hep seni özlüyorum...
Gidiyorum... Gidiyorsun... Vakit dar! “Kal” demiyorsun. Desen, kalamam oysa! Biliyorsun! Ama nedense,demeni bekliyorum. Demiyorsun! Kirli bir taksi camý giriyor gözlerimin gözlerine takýldýðý aralýða. Yakýþmýyor, ne sana ne bana! Sana bakýyorum. Duruyorsun ayakta, öyle gerçek, öyle uzak, ve öyle yakýn. Öyle! Öyle çok seviyorum ki seni! Bilmiyorsun! Gidiyorum, gidiyorsun! Ellerin var hala ellerimde. Gözlerin var hala gözbebeklerimin içinde. Elimi sallýyorum sana. Baþka birine aitmiþcesine þekilsiz hareket ediyor zavallý elim! Sen de yapýyorsun aynýsýný. Dikkat ediyorum, senin elin sana aitmiþcesine duruyor uzaktan. Hissediyorum, kendine ait olmayan tek varlýk benim o kirli camýn arkasýnda. Uzuyor görüntüler, sesler susuyor, uzaklaþýyor tüm yaný baþýmda istenenler. Bu bir veda. Kafamý çeviriyorum, vedalaþamadýklarýma varan yollarýn tarafýna... aksi istikamette kalýyorsun. Ama aksi istikamette büyümüyor sevdan!
.........................
Ben hep sana...
Ben hep seni..
........................
Konuþuyorsun. Öyle anlamsýz þeyler ki söylediklerin! Merak etmiyorum hiç birini! Ama kelimesini kaçýrmadan dinliyorum yine de. Hiç söylemiyorum ama, sesini seviyorum. Sesinin dediklerinden çok onu dinliyorum. Varlýðýný tam anlamýyla yaþattýrýyor sesin. Varlýðýna öyle çok hasretim ki! ona kavuþmak için öyle sancýlarla günler tükettim ki! iþte ondan seviyorum o varlýðýn her izini. Ve sesini. Sana ait ne varsa herþeyi. Bitecek gibi görünmüyor anlatacaklarýn. Olsun! Dinlerim. Dinledikçe, sensiz zamanlarda kanayanlarý dindiririm. Ufak bir yaðmur damlasý düþüyor ellerime. Yaðmur yaðýyor. Sesin, yaðmur, gözyaþlarým, hepsi zaten birbirini tamamlýyor. Sen, öbür yarým... hepsi tastamam bir dalgakýranýn üstünde duruyor. Zaman yine kýrýlýyor. Üþüyorsun, üþüyorum. Yýkýldý yýkýlacak bir kahvehanede çay içiyoruz. Üþümen geçti. Bense hala buz tutuyorum. Sensizlik o kadar zor ki! bir çay bardaðýnda ýsýtamýyorum! Bir yudumda içemiyorum. Bunca benzemezin içinde seni tarif edemiyorum. Sesin varlýðýnýn izi! Ne o zaman, ne de þimdi. Onsuz yapamýyorum! Ben sensiz yapamýyorum!
...................
Ben hep sana...
Ben hep seni..
........................

Yemyeþil bir yer. Gülüþlerimiz kalabalýðýn uðultularýnda kayboluyor. Ama ben seni hiç kaybetmiyorum. Gözlerimin önündesin. Öyle iyi kazýyorum ki ayrýntýlarýný, sanki bir gün gideceðini biliyorum. Ellerinin bardaða deðiþini, nefesini içine çekiþini, gözlerinin izlediði yolu. Herþeyi ama herþeyi bana ait yapýyorum. Yazýyorum, silinmeyecek ezberimdeki hafýzaya. Halatlarýný kopartýyoruz, diðer karada dipdiri yaþayan gerçeklerin. Sen ve ben varýz. Bir de aðaçlar. Öylesine yeterli ki! ve öylesine eksiksiz! Sanki dünya tastamam bundan ibaret! Ve sanki dünya hiç durmadan bu an için dönmüþ gibi. Herþeye sahibim. Yýllarca hep, herþeye sahip zannetiðim gibi kendimi. Þimdi zannetmelerden uzak, eminlikte güvende, yapraklarýn gölgesinde, gökten avcumun içine düþen bir yýldýz oluyor herþey! Ve herþey sensin, senden gayrý, geriye kalanlar olurken hiçbirþey. Kayboluþu güneþin, kara bir sis gibi gözlerimin önünde duruyor. Akþam oluyor. Akþam benim gözlerimden senin gözlerine sonsuz bir ayrýlýk döþüyor! Sesler, uðultular azalýyor. Sesizlik sensizliðin ta kendisini çaðrýþtýrýyor. Ýstemiyorum geçen zamaný, geçmiþ hiçbirþeyi istemiyorum. Neden oluyor tüm bunlar? Ne dönüþünü, ne de geri dönüþünü istiyorum oysa zamanýn. Sen varsan iþleyebilir tüm çarklar dilediðince. Öðütülen, ve ödülü ölüm olan tek bir tükeniþ kabulüm. Ama yanýmda illa ki; sen! Gerçeðin pervanesi dönüyor kýyýda, rota tastamam sensizlik! Yerimi alýyorum, bileti çoktan kesilmiþ çaresizlikte. Karanlýk ilerliyor gözlerimin içine. Ýþliyorum týkýr týkýr gerçeðe. Hala gülüyorsun. Hala gülümsüyorum. Gözyaþlarýmý içimde biriktiriyorum. Bilmiyorsun!
.........................
Ben hep sana...
Ben hep seni..
........................

Gitmek istemiyorsun. Oysa gitmeye açýlmýþ tüm kapýlarýn. Bir masal olmak istiyoruz seninle. Gidenlerin hep geri döndüðü, iyilerin hep kazandýðý. Kötülerin bile birgün iyi bir kalbe sahip olduðu. Yapamýyoruz! Gerçek, hiç masalca yazýlmýyor! Sen ve ben. Masal bu ya! Gerçek oluyoruz. Ve bir ömür boyu mutsuz elbiseler giyiyoruz! Kalmak istiyorsun. Kalmana yalvarýþ gözlerim. Göndermeye yeminli sözlerim. –meli, -malý diye yazýlmaz masallarýn cümleleri, oysa gerçek –meli, -malý yükü omuzlarýmýzda, tüm yollarýn ayrýmýnda. Git-melisin! Gönder-meliyim. Gideceksin! Göndereceðim! Susuyorsun. Susmaný duymak öyle acý ki! gidiþinde kalanlarla baþbaþa olmak öyle öyle dayanýlmaz ki! kalan “hiçbirþey”se; insan “hiçbirþey”e dayanamaz ki! dayanmak en azýndan tek bir þey ister: “dayanacak birþey”! imkansýz olaný istiyor gerçek! Oysa imkansýz masallarýn mülkiyeti! Gerçek. Masal. Saçlarýnýn arasýnda bir rüzgar. Ellerimle dokunamadýðým. Asla dokunamayacaðým!...Bilmiyorsun....

Masal bu ya!
Bir yerde bitiyor.
Gökten üç damla düþüyor.
Biri senin gözlerine,
Bir diðeri benimkilere,
En sonuncusuysa,
Dedim ya! Bilmiyorsun!
Kurumuþ mor bir salkýmýn üstüne!
Bilmiyorsun!....
Bilmiyorsun!...