Ýçim sýkýlýyor, saat tik tak tik tak vuruyor. Sessiz televizyondaki filmde adam kadýný masanýn üzerine oturtmuþ, sarýlmýþ deli gibi öpüyor. Gece yarýsýný çoktan geçmiþ. Odamda yine yanlýzým.

Doktorum, meyhane arkadaþlarýmdan elimi eteðimi çekmemi istedi. Artýk onlarla kesinlikle görüþmemeliymiþim. Kurmaya çabaladýðým yeni hayatýmda, yeni insanlar olmalýymýþ. Kim olabilir ki? Mesela þu anda kimi arayabilirim ki? Telefon defterime baksam neredeyse adý yazan herkes þu anda muhtemelen bir barda kendini eðliyordur. Bir de “duygusal iliþkiye girmememi” önerdi. Henüz böyle bir þeye hazýr deðilmiþim. Çabucak ve kolayca kýrýlabilirmiþim.” Alýþkýným” diyemedim. Ona her aþkýn mutsuz olduðunu anlatmaya kalksam reçeteye bir ilaç daha ekleyebilirdi. Onayladým...

Ýçim sýkýlýyor. Saat tik tak vuruyor. Televizyondaki filmde kadýn ve adam seviþiyor. Çok geç oldu, uykum gelmiyor. Leyla eskiden yusyuvarlak olur ayak ucumda uyurdu. Artýk tek baþýna halýnýn üzerinde yatýyor. Küsmüþ mü ne? Kendi bilir...

Odama þöyle bir göz gezdiriyorum. Dört bir yaný kitap dolu, bunlarýn kaçya kaçýný okudum acaba ve tabii ne zaman okudum? Bir kýsmý üniversiteden kalma ders kitaplarý, diðerleri roman, öykü filan. Baþka da bir þey yok, ne þu zaman þurda þununla çektirdiðim ve aný deyip ömrümün sonuna dek saklamakla yükümlü olduðum fotoðraflar, ne küçük biblolar, ne de çocukluktan kalma eski oyuncaklar. Sadece ahþap rengi karyolam, üstünde hiçbir þeyin olmadýðý bir çalýþma masasý, baþucumdaki þifonyer ve üstünde ilaçlarým.

92 gündür ayýðým. Tam üç ay oldu. Biz alkolikler böyle gün gün sayýyoruz iþte. Hatta saat saat... Her geçen gün , her saat hatta her dakika baþardýðýmýzýn göstergesi bizim için. Bundan önceki iki denememde en fazla 80 gün ayýk kalmýþtým. Ama bu sefer bitti bu iþ. Artýk raký þiþesindeki balýk ben deðilim.

Bu sefer becerdim. Neden? Çünkü deðiþiklik yaptým. Diðer iki seferde tam anlamýyla kopamamýþtým eski ortamdan ve insanlardan. Þimdi farklý mekanlara gidiyorum, farklý ilgi alanlarým var, deðiþik þeyler deniyorum. Resim yapýyorum, daha önce hiç gitmediðim yerlere gidiyorum, hatta saray müze filan bile geziyorum. Tatilde gibiyim. Çalýþmaya baþlamadan önce boþluðun tadýný çýkarýyorum iþte. Ama ne yaparsam yapayým, nereye gidersem gideyim, eve dönmeden önce mutlaka evimin yakýnýndaki parka uðruyorum. Deniz kenarýnda aðaçlý bu yerde içim huzurla doluyor. Ama bu günden sonra artýk her gün gider miyim bilmiyorum.

Bugün biraz dolanýp alýþveriþ yaptýktan sonra elimde poþetlerle yine o parka gidip, köþeme oturdum. Elimde dergim, önümde çayým rahat rahat okurken birinin adýmý söylemesiyle deðiþti her þey...

“Aslý?”

Tanýdýk olduðuna emin olup bir anda çýkaramadýðým sima daha da dikkatlice baktý bana ve...

“ Ýnanamýyorum, tanýmadýn mý beni... Mehmet... Boðaziçi’nden...”

Tanýdým ama þaþýrdým tabii. Nereden nereye. Hiç deðiþmemiþ ki. Okulda nasýlsa hala ayný. Yine yakýþýklý, bakýmlý ve eminim çok baþarýlý. Benim þiþenin dibi gördüðüm yýllarda o adým adým deðil, koþarak ilerlemiþtir baþarýlara.

“Aslý nasýlsýn, çok deðiþmiþsin. Deminden beri bakýyorum, çok zor tanýdým valla...”

Otursana dedim yarý isteksiz. Ne olacakti ki? Bana neleri, nasýl ve süratla baþardýðýný anlatacak, varlýðý muhtemel kendi gibi muhteþem sevgilisi övecek, hatta o sevgili birazdan bizim masaya yaklaþýp ona arkasýnda sarýlýp “ben geldiiim, arkadaþýnla tanýþtýrsana” diyecek ve nihayet anlatma sýrasý bana gelecekti. Benim bu 4 yýl boyunca ne yaptýðým sorgulanacak ve ben de “Bak Mehmet'ciðim son görüþmemizden bu yana içtim durdum, tedavi üstüne tedavi, o klinik senin bu benim dolandým, doktorumun deyimiyle iki kere yürüdüðüm buzlu yolda kaydým þimdi allaha þükür 92 gündür kafam yerinde diyemeyeceðim için içim daralacak diye düþünürken Mehmet baþladý bile anlatmaya... Bilmem ne þirketinde müdürmüþ, belki yurtdýþý ofisine atanabilirmiþ, hala bekarmýþ, yanýlmýþým... kýz arkadaþý bile yokmuþ... Ýþten vakit kalmýyormuþ ki!

“Senden ne haber. Kayboldun gittin. Ne aradýn ne sordun, gerçi ben de bir iki kez arayýp bulamaddým seni, bir daha da arayamadým... neyse sitem etmeye hakkým yok þimdi... anlatsana çok merak ediyorum”

Sustum... Uzunca bir sustum. Anlatacak ne var ki. Okul bitti, biraz çalýþtým sonra hep içtim, tedavi oldum, içtim, yine oldum, yine içtim, yine oldum þimdi... son üç ayý mý anlatmalýyým?

Yalan söyledim. Nefret ede ede yalan söyledim. Uzun zaman bir þirkette çalýþtýðýmý bir süre önce istifa edip biraz dinlenmek istediðimi, bir süre sonra yeniden çalýþmaya baþlayacaðýmý anlattým zorlana zorlana.

“Aman be Aslý, ne çabuk yoruldun da dinleniyorsun. Þimdi çalýþmayýp da ne zaman çalýþacaðýz. Neyse caným, bulursun sen bir þeyler.”

Ya dedim.. bulurum ben, sen takma kafaný.

“En çok neyi özlüyorum biliyor musun” dedi gözlerini denize dikip, hani Cuma geceleri çiçek pasajýna gider küp gibi içer birbirimize tutuna tutuna dönerdik ya.. ne komiktik ya... sen de iyi içerdin valla. Biz koca herifler yýkýlýrdýk, sende týk olmazdý hatta sen toparlardýn bizi ”

Öyle mi olurdu? Ýyi içerdim orasý kesin ama ben mi toparlardým sizi... Acý acý gülümsedim.

Lanet olasý saat tik tak tik vuruyor. Þunu alýp baþka bir odaya götürmem lazým. Televizyondaki filmde kadýnla seviþip acýktýlar þimdi yemek yiyorlar. Karným acýktý, uykum iyice kaçtý...


“Mezunlar gününe gidiyor musun, gerçi geçen sene yoktun ama...”

Ne mezunlar gününün hangi gün olduðunu hatýrlýyorum, ne de geçen sene o gün yaptýðýmý. Mehmet’e belli etmemek için bir þeyler geveledikçe sýkýntým gitgide çoðaldý. Boðazýma bir el yapýþtý sanki, sýktýkça sýkýyor beni. Sonunda anladý nihayet telefon numaralarýmý isteyip, iyi dileklerde bulunarak, endiþeli gözlerle son sorusunu sorduktan sonra gitti...

“Ya aslý, hasta filan deðilsin di mi,?”

Hasta olmadýðýma inanmasý birkaç dakika sürdü. O gittikten sonra çayýmý hýzla bitirerek koþa koþa döndüm eve. Yemek bile yemeden ilaçlarýmý içip yataðýma uzandým. Doktorumu dinleyip meyhanedekilerle hiç görüþmemenin yanýnda, eskilerle de görüþmemem, karþýlaþýnca uzaklaþmam gerekiyor sanýrým. Ýyi de ben nerde yaþamalýyým. Burdan da mý gitmem gerek....

Biliyorum, moral benim tek ilacým. Yeni insanlarla tanýþmalý, ilaçlarýmý almalý ve terapilerime düzenli gitmeliyim. Gerisi kolay.

Saati duvara vurup kýrdým. Artýk ses çýkmýyor. Film bitti. Sabaha birkaç saat kaldý. Annemi uyandýrsam... leyla horluyor. Birilerini arasam ve biraz konuþsam, þimdi dýþarý çýkýp biraz hava alsam veya...