Yine hazan mevsimi geldi.
Dertli başıma taç olmak için dökülen sararmış yapraklar, kaldırımlarda sürünüyor.
Ağlayan bulutlar geliyor, karalara bürünmüş. Gözyaşlarını döküyor kırlara, sokaklara...
Bir şarkı sesi geliyor, maziden.

''Yine hazan mevsimi geldi. Yine yapraklar rüzgarların peşi sıra gidecek.
Yine deli gönlüm, yine bu mevsim de, hicranını yalnız çekecek...''

Ağlayan bulutların gölgesinde, kızaran ufukların ötesine bakarak, seni düşünmekmiş, kaderim.
Bir garip yolcuyum.
Sonsuzluğun ortasındayım. Bir elektromikroskopla görülebilen bir nokta kadar da büyük değilim.
Sevda bahçelerimde, sonbahar mevsiminde, hüzünlü sevda şarkılarının eşliğinde seni arar, sana doğru gelirim.
Gençliğimden yaşlılığıma, ezelden ebede doğru giden yolculuğumda, durmadan uzaklaşırsın benden.
Unut diye haber gönderir, yaslara boğarsın. Bayram etmemi istediğinde selamlar yollarsın seher yelleriyle.
Ayrı bir dünyadan, bilinmez bir boyuttan gelir, selamların.
Anlarım.
Beni unutmamışsın yıllardır. Seni ömrümce unutmayacağımı, hayalinle nikahlı kaldığımı bilirsin.
Unutsan da, bilmesen de değişen bir şey yok.
Ben kırık kalbimi kulaklarına küpe, yanan gönlümü saçlarına taç yapmışım bir kez.
Onları geri alamam ki...
Ciltler dolusu besteler yaptığım özlemlerimi, sevda ateşinin sıcağında içtiğim hüzünlerime meze yaparak, yaşamaktayım.

''Gâh çıkarım gökyüzüne, seyreylerim âlemi,
Gâh inerim yeryüzüne, seyreyler âlem beni...''

Yine de, ne hallerde olduğumu kimseler göremez.
Gizli sevdam yılların kasasında bugünlere kadar gizlilik ve saklılığını koruyarak geldi..
Bilemezler seni nasıl sevdiğimi.
Her yerde çılgınca aradığımı.
Bulamadığımı...
Söyle.
Neredesin sen?..

(Neredesin Sen'den)
Mehmet Nacar