Puslu, yaðmurlu bir hava... Gri-beyaz bulutlarla örtülü gökyüzü... Denizin rengi maviden yeþile deðiþip duruyor.

Durduðun yer eski bir kýyý kasabasýnýn küçük limaný... Kayýklar rüzgarýn etkisiyle sallanýp duruyorlar dalgalý denizin üzerinde... Martýlar tuhaf bir telaþý yine tuhaf bir durgunlukla taþýyorlar oradan oraya... Solunda kasabanýn küçük pazarýný görüyorsun. Balýk, sebze ve meyve satan sarý yaðmurluklu, sarý çizmeli bir sürü adam üzerlerine gerdikleri tentenin arasýndan ince bir telle sarkan sarý ampulün ýþýðýnda birbirleriyle þakalaþýyorlar. Siyah þallý yaþlý kadýnlar ara sýra katýlýyor onlarýn bu þakalarýna... Ve hepsinin arasýnda bitmeyen bir alýþveriþ...

Saðýnda, biraz ileride, küçük bir balýkçý lokantasýndan inanýlmaz derecede hüzünlü bir þarký yükseliyor... Taþ plaðýn hýþýrtýsýný taa oradan duyuyorsun sanki... “Böyle bir kara sevda, kara toprakta biter...” Deniz insanýnýn kara topraða hüzünlenmesi garibine gidiyor. Dönüp dikkatlice bakýyorsun, þarkýyý senden baþka hiç kimsenin duymadýðýný anlýyorsun. Siyahlaþmýþ diþleri, buruk gülüþleri, avuçlarýnýn çatlaklarýna sinmiþ deniz hikâyeleriyle bu adamlar þarkýya inat gülüyor... Sonra lokantanýn ýþýklarýný fark ediyorsun. Sarý, yeþil, kýrmýzý... Kapýnýn önüne çatýlmýþ kütüklerin üzerindeki aðlarý... Ve en sonra balýk kokusu geliyor burnuna... Þöyle bir iç geçirip gözlerini kapýyorsun. Deniz kokusunu, balýk kokusunu, eskinin ve yalnýzlýðýn, dinmiþliðin ve akþamýn kokusunu tekrar tekrar çekiyorsun içine... Biri orada öl dese, seni buraya, tam bulunduðun noktaya gömeceðiz dese, ölmeye ancak bu kadar istekli olursun.

Kazaðýný delip geçen rüzgâra, yanaklarýný kese kese kýzartan soðuða aldýrýþ etmeden, çok eski zamanlarda kocasýný denize vermiþ bir kadýnýn her þeyi kabullenmiþ dinginliðiyle uzunca bir süre duruyorsun orada... Artýk sesler, renkler, yaðmur, rüzgâr hepsi birbirine karýþýyor. Sen bir martý olup uçuyorsun gökyüzüne... Kasabanýn arkasýndaki daðlarda, ormanýn uçsuz bucaksýz yeþilliðinde, denizin en karanlýk derinliklerinde, yavuklusunu balýða göndermiþ genç kýzlarýn ümitlerinde, balýkçýlarýn en çok güldükleri fýkralarda, vurgunlarda, özgürlüðün üzerinde kanat çýrpýyorsun.

Geldiðin þehir, geldiðin karmaþa, geldiðin yalnýzlýk arkanda kalýyor. Çok gerilerde bir yerde... Adýný bile anýmsayamadýðýn bir ülkede kalýyor anlamsýz iç savaþlarýn. Yüreðin büyüyor, büyüyor... Kanatlarýn bu kasabayý, bu þehri, bu ülkeyi, bu kýtayý, bu dünyayý, bu evreni kaplýyor artýk. Gülümsüyorsun. Dünyaya, yaþama ve kendine bir kez daha dönüp bakýyor ve “ Hoþça kal ey anlamsýz savaþ... Ben gidiyorum ve bir daha asla dönmeyeceðim!” diye mutluluk çýðlýklarý atýyorsun... Çocuklar koþuyor aþaðýdaki vadilerde... Sana koþuyorlar... El sallýyorlar... Ýnsanlar gülüyor, gülüyor... Sen bir martý gökyüzünde, özgürlüðünde üstünde... Uçuyor, uçuyorsun!

Limanda gözlerini tekrar açtýðýn zaman yaný baþýnda kývýrcýk saçlý, teni güneþ renginde, yaðmur gözlü bir çocuðun sana bakarak gülümsediðini görüyorsun. Sen de gülümsüyorsun. Elini uzatýp minicik ellerini avucunun içine alýyorsun. Birlikte kumsala inip oyunlar oynuyorsunuz. Deniz, sen ve küçük çocuk... Akþam kuytulara iyice yerleþince yine birlikte (deniz, sen ve küçük çocuk) o balýkçý lokantasýnda kara topraða yazýlmýþ ve artýk senin de hiç mi hiç duymadýðýn hüzünlü þarkýlarýn eþliðinde ellerinden damlaya damlaya yaðlarý, balýk ekmek yiyorsunuz... Ve sonra Ege þarkýlarýyla demlenmiþ bir sýcak çay içiyorsun ince belli bardakta. Nem gözlerini yaþatýyor, camlar buðulanýyor...

Gece. Kasabanýn orta yerinden kalkan otobüsle geri dönüyorsun. Sabah eve vardýðýnda saçlarýndaki deniz yýldýzýný tutup duvara asýyorsun. Her baktýðýnda pýrýl pýrýl parlýyor... Her baktýðýnda gözlerin ýþýldýyor...