Çoðu zaman unuturuz yýllarýn nasýl geçtiðini; giderek yarýlandýðýný ömrümüzün; sonlara yaklaþtýðýmýzý anlamaya fýrsat kalmadýðýný... Yaþam kadar gerçek olduðunu biliriz de ölümün, kendimize bir türlü konduramayýz.

Zaman, hýzla esip giden bir rüzgar; normal seyrinden kopmuþ akrep ve yelkovan.

Zaman!

Görüntüler ne çabuk deðiþir, bütün hýzýyla akýp giden bu selin üstünde yol alýrken; taþkýnýn hýzýndan dönüp de bakamadýklarýmýz olur; yolumuzda her an için çarpýp parçalayabileceðimiz bir kaya parçasý. Tetikteyiz adeta bütün hücrelerimizle; uðultu bütün sesler; görüntülerini seçebildiðimiz ne kadar az! Çoðu yüreðimize deðmeden eriyip gider.

Yaþýyor olmanýn ayrýcalýðýný derinliðini kavrayamýyor; günlerin sayýlý olduðunu; hayatýn dallarýnda sarardýðýmýzý, bir rüzgarla düþünce anlaþýlýyoruz.

Beraber olduklarýmýz; yitip gidenler... Anýlarýmýzda kalanlar sadece; bir bir izleri silinenler... Bir görünüp kaybolanlar... Kýzgýnlýkla anýmsadýklarýmýz... Tebessümle andýklarýmýz... Gurbettekiler... Ve bir daha hiç dönmeyecekler... Unuttuklarýmýz... Unutulanlar...

Ölüm!

Bir daha, tekrar yaþama þansýna sahip olmayacaðýmýz zamaný bir anlamla doldurmak; onun da eskitemeyeceði, öldüremeyeceði, silemeyeceði þeyleri yapmak. Kadere yazýlmýþ yazýnýn inadýný anlamak. Yaþama olanca gücümüzle sarýlmak, hayatýn harcýný anlamla karmak. Terimizi silerken, emeðin o doyumsuz keyfini yaþamak; taþý taþ üstüne koymak; yükselen baþý, bir sevince hazýrlamak; ömrümüzü verimliliðe döndürmek.

Zaman, el çabukluðuyla ünlü bir hýrsýz! Elini daldýrýp gider ömrümüze...

Onun bizden çaldýklarýyla devam eder yaþam. Ýsyanýn yetmediði yerler de vardýr; kabullenmenin ve acýyla akran olmanýn, yaþamýn... Geçerken yaþanmýþlardan, tutunmasýz kalan düþler... O yoldan, o meydandan, o þehirden bir eksikle geçerken; içimizde düðümlenenler, acýtýcýdýr.

Bir yanýnýz eskir...

Aðlarýz...

Belki de suskunuz!

Akýp gitmiþtir zaman...