Yalnızlığın bahçesinde dolaşıyordun bir kaç gündür. Çok kez yanından geçtim de hiç selam vermedin bana. Sıkıntılı değildin, biliyordum. Ama üstüne yükler yüklemişsin. Ne yükü daha bu yaşta kuzum! Hem de yükünü kendi ellerinle yüklemişsin, intihar gibi, kendi ipini çekmek gibi bir şey bu.
Yalnızlık mı daha arsız yoksa sen mi,seçemedim doğrusu. Neden bu kadar cok seviyorsun yalnızlığı!Yalnızlık tutkun benden soğumana sebep olmuş sanki. Oysa bana böyle yapmazdın sen komşu kızı.En azından bir göz kırpardın beni görünce. Gözlerim bozuk, pek farkedemem ama en azından yüzündeki ifadenin değiştiğini bilirdim. Senin için nötr mü olmuştum bir anda. Tiksinti de mi yoktu bir parçacık, içinde. Oysa ki kendimi kendimde bulamadığım her zaman sende olurdum ben.
Tamam yaşlı olabilirim ama aynı anda seni de anlayabilirim pekala. Bu yaşıma nasıl geldim sanıyorsun. Ben sende kendimi bulabiliyorsam sana ne oluyor da beni beğenemiyorsun. Yüzümdeki bir kaç kırışık beni insan olmaktan çıkartıyor mu yani, farklı birşey mi oluyorum? Duygusuz ve tiksinti veren bir insan bozması mıyım senin için?Gönlüm de mi kırışmış farkında olmadan... Zaman seni de harcayacak her ne kadar sen su an zamanı harcadığını zannetsen de.Mektubuma başlayalı kaç dakika geçmiştir sence.. 5 ya da 6 dakika muhtemelen ama bu süreçte ısırdığım elmam kapkara oluvermiş. Ya da bu süreçte kaç insan ölmüştür ve nasıl ölmüştür merak ettin mi hiç?Neler neler hissederken hissedemez olmuşlardır düşündün mü? Ben düşündüm, belki bilemedim ama en azından bazı şeyleri farkedebildim. Sen ise bahçendeyken beni farkedememiştin...