Karınca yuvası gibiyim
Didinip duruyor beynimdeki karıncalar
Girip çıkıyorlar sürekli yuvalarına
Ölenlerin yerine yenileri ekleniyorken

Duramayanlar beynimde
Damarlarımdan akıyorlar kalbime
Öyle özel olanları var ki içlerinde
Ağırlamak istiyorum onları kalbimin en güzel yerinde

Bir bebek sanki orası
Geçiremiyorum sözlerimi ona
Bu kadar saf olmak zorunda mı anlamıyorum
Sonunda kendinin kıvranacağını bilemiyor mu?

Anlatıyorum, gösteriyorum gerçekleri
İnkar ediyor hepsini...
Kapatmak yerine kapılarını
Açıyor farklı algıladığı bir karıncaya
İçindeki ailenin, dostların yanına

Kalbim kadar değer verir mi bana?
Kayıp karınca nerede acaba...?