Sundum sana hafifliðine dayanamadýðým bedenimi.
Parçala, kanat, yak ve söndür etimi.
Beni aðýrlaþtýr, gücünü paylaþ varlýðýmla.

Artýk toprak kadar bereketli, dað kadar saðlam, güneþ kadar kutsalým.
Önce maðara kuytusundaki yýrtýlmayý bekleyen örümcek aðýydým.
Þimdi içim coþkun nehir, azgýn fýrtýna.
Sana ihtiyacým vardý.
Katlandým.

Beni kendimin anasý, çocuðumun bebeði yaptýn.
Gücüne saygýlýyým, boynumu eðerim, itaatkarým.
Lakin paylaþamam yaratýcýlýðý.

Ben senin Tanrýným baba!
Var ettiðim gibi yok edeceðim seni.
Belki yine kurban edeceðim etimi ama gözlerime bak.
Ýyice bak!
Sen deðilsin yansýyan, o benim kulum kölem.

Tanrýndan korkuyor musun?
Bakamýyor musun gözlerine?
Kaçýyor musun?
Bana tapmýyor, baþka Tanrýlar mý istiyorsun?
Git öyleyse.
Kulu olmasa da bir Tanrý yeter kendine.
Katlanýr kendi kurduðu düzene.
Varlýðýyla doldurur evreni.

Git, gücünü kullan, aktar yaratma aþkýný putuna.
Göreceksin yüzündeki coþku çaresizliðini.
Çýrpýnacak koynunda kuþ gibi.
Sonra bitecek, kendini, seni ve hayatý yaratmak için.

Ne sen anlayacaksýn yaratýþý, ne hayat bilecek baþlangýcýný.
Tanrý hissedecek ama Tanrýlýðýný.
Ýnanacak kendine, güvenecek gücüne.
Tüm acýsýný, nefretini, korkusunu, kinini yüklenecek hayatýn.
Yine de güzel, sevimli, temiz, iyi kalacak.
Her türlü inkarý bilecek de Tanrýlýðýndan piþman olmayacak.
Gömecek kendini içine, bulut gibi dolaþacak.
Bazen koruyacak gölgesiyle, bazen rahmet olup yaðacak.
Sen güneþe bakmaya çalýþýrken, o gezip her þeyi görecek.
Sen göðe dönüp düþlere dalarken, o yerden uyanacak.
Sen ýþýðýn bittiðini sanýrken, o karanlýkta parlayacak.

Bitecek elbet bu hikaye de Timur gibi.
Tüketecek enerjisini, söyleyip gidecek sevgisini.
Bütün sonlar karanlýktýr, bu da öyle olacak.
Kavuracak kendini ateþiyle.
Bitirecek tüm ümitlerini.
Geriye kalan külünü savuracak anýlara.
Zaman yutacak hepsini.
Çark dönecek, ezilecek geride kalanlar.
Gerisi hiçlik diyeceksiniz, deðil!
Hiçlik hiç olmadý ki.
Ondan sonrasý hep varlýk.
Hikayeler tükenir mi!

Timur YÜKSEL