Alýmlý bir kýzdým ben. Lisedeyken ayný sýnýftan olan ve okulun en popüler çocuðuyla birbirimizi seviyorduk. Ailem duyunca epeyce söylendi bir daha onunla görüþemedim sonra da üniversiteye girmemi istemediler. Üniversitede rahat durmamamdan korktular.
Evlendirmek istiyorlardý beni.”bir atý, bir de kýzý erken satmak gerek” derler bizim civarda. Eve kapandým, ailem lise arkadaþlarýma gitmeme izin vermezdi. Hafazanallah onlara gittiðimde erkek kardeþleri-aðabeyleri falan evde olurdu da beni ayartýrdý. Koca evinde istediðin yere gidersin þimdi olmaz diyorlardý. Dedikodu olurmuþ. Sanki kýz çocuklarý koca için yetiþtiriliyordu. Evlenmek özgürlüktü benim için -bunu düþünerek- Kendi çevremizden bana talip olan gençlerden biriyle evlenmeyi kabul ettim. Niþan düðün derken her þey birkaç ay içinde olup bitti.
Evlenirken annem aldý beni karþýsýna ve
-kocaný hoþ tut,ne dediyse yapacaksýn kocaya asi olmak günahtýr kýzým hizmette kusur etme, ayýplarýný ört þikayet etme bu senin kaderindir. Dedi.
On sekiz yaþýndaydým ve artýk evli bir kadýndým. Eþim sakin bir insandý mutluyduk önceleri. Cicim aylarý bitince gerçek kiþiliði ortaya çýktý.Asabi ve kýskançlýðý manyaklýk derecesine varan bir adam oldu.
Anneme þikayet ettiðimde “düzelir kýzým, bir çocuðunuz olsun hepsi biter sabret. Sen yine de ses çýkarma,sakýn karþý gelme.” Diyordu..
- Peki anne. Diyordum her seferinde.
- Sonralarý anneme þikayet etmedim. Etsem de bir þey fark etmiyordu.
Çocuðum da olmadý.
Evliliðimin ilk yýllarýnda dayak yemeye baþladým,dayaðýn yanýnda da hakaretler aðza alýnmayacak küfürler…
Ailemden gizledim uzun süre.
-Nasýlsýn kýzým? Diyordu annem.
-Ýyiyim anne. Diyordum her sorduðunda.
Bir akþam eþim eve geldi gene hatýrlayamayacaðým sudan bir bahaneyle beni dövmeye baþladý ve kolumdan tutup kapýnýn dýþýna attý. Anneme ilk defa o gün söyledim dayak yediðimi.Annem o gece gelemedi çünkü babam otomobille aþýrý hýz yapmýþ ve kaza geçirmiþler ikisi de ölmüþtü .Uzun süre parkta bir bankta oturdum bekledim gelmediler. Saatler gece yarýsýný geçmiþti.
Geceydi, beþ kuruþum, gidecek hiçbir yerim yoktu, üþüyordum, açtým. Soðuktan ve korkudan titriyordum. Eve geri dönmekten baþka çarem kalmamýþtý. Sokakta kalmaktan ödüm kopmuþtu, eve dönmekten de bir o kadar çok korkuyordum.
Koþarak kaçtýðým sokaklardan adýmlarýmý sürükleyerek geri döndüm,eþim defalarca çaldýktan sonra açtý kapýyý, ben sokaktaydým ve o, uyandýrdýðým için küfretti kapýyý açar açmaz, sonra homurdanarak yataða geri döndü. Onun uyuduðundan emin olduktan sonra yataðýn kenarýna usulca uzandým.
Uyumuþum...
Uyandýðýmda annemle babamý kaybettiðimi öðrendim. Topraða verdik. Yapayalnýz kalmýþtým. Eþimden baþka kimsem yoktu, her þeye raðmen sýkýca tutundum ona, görevimdi her istediðini yapmak hiç sesimi çýkarmýyordum anlatacak kimsem de yoktu artýk. Akrabalarýmýz baþsaðlýðýna geliyorlardý çoðunu hiç tanýmýyordum bu yüzden kimseye evliliðimde problem yaþadýðýmý söyleyemedim. Zaten bir daha akrabalarýmdan kapýmý çalan olmadý.
Dayaða ve aþaðýlanmaya alýþamadým. Kabullenemedim de ama, ayrýlmayý da göze alamadým buna ne cesaretim vardý,ne de gücüm…
Vücudumdan dayak izleri hiç eksilmiyordu.Kadýn dövülmez derdi babam hiç annemi dövdüðünü görmedim.Onlarýn ölümü ve yaþadýklarým ruhsal dünyamý yýkýma uðrattý sonunda. Önceleri bayýlmaya baþlamýþtým. Ýçine cin girmiþ diye bir çok üfürükçüye götürdüler beni.Sonra sinir krizleri geçirmeye baþladým onlar delirdiðimi düþünüyorlar ve beni bir odaya kilitliyorlardý, çoðu zaman ne kadar kaldýðýmý bilmiyordum.Karanlýktan oldum olasý korkardým ve karanlýk korktukça koyulaþýrdý,gittikçe uzar bitmek bilmezdi ve ben daha çok korkardým ve titrerdim.
Birileri duysun gelip beni kurtarsýn istiyordum ama kimse duymuyordu.
Kendimi toparladým zamanla.

……………………………….

Bir gece sabaha doðruydu kalktým yataktan…
Eþimin baþucundaki komedinin üzerine býraktýðý silahý aldým.
Mutfaða gittim. Silahý kontrol ettim doluydu. Bir sigara içmek istedim, idam mahkumlarý geldi aklýma asýlmadan önce sigara isterlerdi hani. Yaktým sigaramý bir nefes çektim, tülü açtým sokaðý seyrediyordum.
Silah aðýrdý buz gibiydi.
-Þimdi bu demir parçasý mý canýmý alacaktý, tuhaftý doðrusu ben silahý beynime dayayýp tetiði çektiðimde her þey bitecekti öyle mi? Bu kadar kolaymýþ ölmek yok olmak neden öldürmedim ki kendimi daha önce?diye geçirdim içimden.
Ýntihar etmek günah!... Kimin umurunda artýk günah…

…………………………………

Eþim uyanmýþ farkýnda deðilim mutfaða gelmiþ beni izlemiþ sýrtým kapýya dönüktü ýþýðý açýnca fark ettim geldiðini, irkildim birden afalladým ve elimdeki silahý önce saklamaya çalýþtým. Bana doðru geliyordu.
-Gecenin bir yarýsý sen pencerede ne arýyorsun o…!!! dediðini hatýrlýyorum en son…
O korku ve panikle bilincimi kaybetmiþim silahý ona doðrultup üzerine boþaltmýþým…
Ölmüþ…
Artýk beni dövemeyecek, avuçlarýmý açtýrýp izmarit söndüremeyecek, hiçbir þey için beni zorlayamayacak, silahý baþýma dayayýp saatlerce korkutarak kahkaha atamayacak.
Ölen anneme küfredemeyecek
Artýk ondan korkmuyorum. Öldü ve bana hiçbir þey yapamaz
Benim hayatýmý çekilmez hale getirmeseydi ben kendimi öldürmek için o gece, o silahý elime almayacaktým ve o, ölmeyecekti.

Nurþen Sýnav