yaðmurun cama býrakýp gittiði ses bu flüt konçertosuna sýðýnan yüzüm,
maðrur bir fa diyez bekliyorum bir kýrbaç þaklýyor anlýma, yüzümü yalayan ellerim kýrýk.
az önce bir sümüklüböceðin saplantýlý karnýna saklandýk, bir bohça hýrsýn gergefine yürüyen.
"ben" dedim; "ne kadar tamahkarmýþým" sessizliði sesten çalan yaðmurun bir damlasýna bile dokunamadan, oysa bir böceðin yaþama umudunu çalýyorum ondan,
ondan bu daðýnýklýðý ruhumun...

güçlü deðilim, bu yüzden kusursuz yalanlar söylüyorum kendime, kavramlarým kavrayamamýþ olmalý beni, sarýlýp duruyorum kendi akýntýlarýma,
bir leke gibi belli olmak istemem bu yüzden...

pul pul dökülüyor handel yüzüme,
keman paramparça bir sesi toparlýyor sonra ah! sonrasý bu iþte, geriliyor teli her bir þeyin, utanmadan bir kuþun sesine tünüyor yüzüm sesini çalacaðým birazdan biliyorum, "kuþu oyalýyorum ben, sen çal ve kaç" diyor içimdeki hayvan.

ben buyum iþte; kendini sýrça bir depresyon masasýnda arýyor kalbim, kendi yüzüm bu mu, estetiksin sen, bisturinin deriye deðdiði an kadar gergin,
tekinsiz bir yol var orada ve kritik bir sorunun yüzü de...

"yer misin" diyor yaþlý biri bir kestane dikeni uzatýp yüzüme
"ben diken yemem" demiyorum, aptalca alýyorum, korkuyorum,
yalan söylüyor dikenli kestanelere de yüzüm...

mozart`ýn piyano sonatý hýzýnda damlýyor kesik bileðimdeki kýrmýzý su sesi yüzüm,
esenlikler diliyorum kendime hem sanki esenlenen baþkasý ve kendine de yalan söyleyen yüzüm,
þarký bitti sadece içten bir kývranma dönüp duruyor ve üþümeyeceðim artýk bundan böyle, "sakýn üþüme bana" diyor yüzüm...

yüzümün yüzüne bakamýyorsam da gözüme kestirdim kalbimi, un ufak edeceðim sözleri ve en sahtekar sesimi giyinip kandýracaðým kalbimi, diyorum ki bir zülfaris çiçeði kadar olamadýnsa da hani bir yabangülü de mi etmez yüzün, cevap verdiðimde çoktan yazý bitmiþ olacak iþte...

böylesine bir yaðmur yalvarýyor camda, býrakýp gitmiyor, gidemiyor!

bir damlasa!

yere göðe sýðmayacak yüzüm.




Bürran SAKA
"trapezus zamanlar"