Perdenin tek aralığından ,gün doğdu (hatta gün doğalı çok oldu) çığlıkları atarak ve doğrudanlığının güveniyle,
arsızca yüzümde konaklıyordu.
Uykunun yüzüne yapışan patavatsız bir öpücük...
Onu yüzümden koparmak ve avuçlarımın içine hapsedip karanlıkla boğmak istiyordum ama bunu hiçbir zaman yapamayacak olmanın bilgisi ensemde soluyordu.
Kaçtığım her şeyi çağrıştırıyordu
Kaçmak istiyordum
Kaçmak ve kaçtığımı unutmak...
Battaniyenin, hemen her yerinden her an onu içeri alacakmış gibi görünen yumuşaklığını görmezden geldim ve onu düş kurma sığınağımın biricik çatısı ilan edip , huzursuz yüzüme çektim...
Kendime sınırları daha dar ve havası daha sıcak yeni bir karanlık yapmıştım.
Sıra terk edilen düşe geri dönmeye gelmişti ,
ama düş , yaralı bir sevgili gibi naza çekiyordu kendini...
Usandım...
Yıktım uykunun sığınağını...
ve bir kez daha başladı gün...