Ruhumdan yüreðime pulsuz mektuplar ----

Gözyaþlarým aydýnlatýyor þehrimin karanlýk sokaklarýný.Aðýr aksak yürüyorum hayatýmýn karelerinde..Kimi zaman düz yollarda sebepsizce yýkýldým , kimi zaman yýkýlanlarý topladým yalnýzlýðý yavan dudaklarýmla emerken..Hep gölgelerde yalnýz baþýma güneþin doðuþunu seyrettim..Bir yudum sevgiye tutunup kirlenmemiþ umutlarýmý düþledim.Sevdanýn kollarýnda bir dirhem umut aradým durdum. Kuþ tüyü yastýklarda delice yaþamak deðildi benimkisi.; sadece yüreðimden akan kanlý gözyaþlarýmý yüreðiyle silecek bir sevda . Çok muydu bu istediklerim onu da bilemiyorum.

Yorgun savaþcý gibi acýyý emdim dudaklarýmla .. Herkesin gönül evinde bir acý yanýyordu biliyorum.. Benim de yanýyordu. Diðerlerinden tek farký; bedenimde acýmasýzca kendi yüreðimi yakýyordum. Herkes kendisine umut yollarýnda sevda cicekleri ekerken, ben yüreðimi törpülüyordum yanýk aðýtlarda. Yalnýzlýklarda kendimi öldürüp umutlara gebe kalýyordum her sabah. Þafak aðarmadan bir bilinmezliðe yürüyordum ayaklarýmý su birikintilerine çarpa çarpa. Tükettim umutlarýmý yalnýzlýðýn dar sokaklarýnda. Düþtüm, yaralandým, yalnýzlýða itildim. Ama her þeye inat umutsuzluða pes etmedim. Diz çökmedim karanlýðýn arsýz bedenine.. Hayallerimde büyüttüm içimdeki cocuðu. Karanlýklar üþüþse baþýma, gözlerimdeki aydýnlýðý serdim duvarlara. Büyük mutluluklarýn peþinde deðil; bir hayalin verdiði bir tutam sevgiyle yaþadým. Süslü cümlelerin zengin satýrlarýnda deðil; fakir yüreðimin umut dolu hecelerinde sevdim hayatý. Kavuþmayý deðil, hep hasretin yollarý gözetledim durdum. Bencil deðildim hiçbir zaman. Yüreðimi ve bedenimi, sevgilinin bir günahý için yakmaya hazýrdým. Avuç içlerimde paylaþýlmayý bekleyen sevda kýrýntýlarýyla besledim umutlarýmý. Sevgilinin gelme arzularýnda kaç kez yetim ceylanlarý emzirdim. Kaç kez umuda gebe kaldým. Oysa ben, umuda doðmamýþken nasýl sevda memleketinde büyürdüm? Yaþayan ölüyken nasýl sevdaya gebe kalýrdým ki? Kurak topraklara sevdayý ekecek gücüm yokken nasýl sevginin umut kokan baþaklarýný biçebilirdim?..Sorduðum sorulara yüreðimle verebileceðim cevabim bile yoktu. Sitemler, cevapsýz sorular.

Heybemde zaman çeþmelerinden akan acýlar ve gözlerime solan umutlar hep yan yanaydý.. Ne zaman vuslata yemin etsem hançer ýþýldar göðsümün derinliklerinde Bu acýnýn ve bu kederin suçlusu kimse deðildi. Tek suçlu bendim, yüreðimdi. Hiçbir zaman kaderime isyan etmedim. Ama hep içimde dövdüm kendimi. Ruhumu, yangýn rengi gecelerde kendim hançerledim. Sevdaya uzanan ellerimin ayrýlýklarda kör býçaklarla kesilmeden ben kestim .Ben yama vurdum kanayan yaralarýma. Ýçimdeki cocuðu kendim aðlattým, kendim sildim kanlý yaþlarýmý. Karanlýk duvarlara çarpýlmadan yüreðim, ben kanattým yeni büyümüþ hücrelerimi.. Kaç kez sakladým gözyaþlarýmý kirpiklerimden..Kaç kez eledim yüreðimi acýlarýn içinden...Ama hep umudun içinde sevdaya sürgün kaldým..Hep taþlarý yastýk bilip gözyaþýnda esir kaldým. Sitemim kendimedir. Sitemim; ne bir insana ne de ( haþa ) Yaradan’ýma. Bu sitem kendimedir.

Yýldýzlarým hep kavuþmalarý andý yanýk türkülerle..Yüreðimde beslediðim umut bülbülleri ise hep vuslatlara yandý..Kelimelerim mevsimlerin koynunda her gece gidenlere aðladý...Bu kadar sevmenin bedeli ayrýlýk olmamalýydý düþündüm hep ...Belki de bunu hak ettim ben. Þöyle bir söz vardýr: “ Ýyiliði Yaradan’dan, kötülüðü nefsinden bileceksin “ .Demek ki ayrýlýklarý, hak etmediðim sevdalarýn suçu kendimde sabittir. Suçlu aramaya gerek yok. Suçlu yüreðim ve aldýðým nefestir.

Her sabah ayrýlýklarla uyandý gözlerim. Yarým kaldý sevmelerim. Hep sürgün hep ölgündü cümlelerim. Yaþamak için savaþmak gerekirdi. Ve kazanmak için mücadele. Oysa ben, hep yenik baþladým sevdalara. Ya erken doðmuþtum umuda ya da çok geç kalmýþtým Cennet kokulu sevdalara..Hep yitik kalan bendim. Sevdalar, yalnýzlýða kanatlanýp bir ben kaldým þehrin karanlýk gölgelerinde. Gözlerim hiç kapanmadý sevgilinin gözlerine..Sevgiyi bu kadar isterken gönlüm hep hançerleri bal diye yüreðime almamalýydým diye düþündüm durdum..Hiçbir zaman sevgilinin elinden gelmedi hançerler; kendimin yaralý yüreðime sapladýðým hançerdi bu sitemler..Benimkisi ruhumla hasbi hal iþte...Benimkisi kendime sitemdir. Kanatan benim, kanayan ise yüreðim. Yaþarken yalnýzlýðýn elinden daraðaçlarýndan ölmektense , sevdanýn avuçlarýnda sessizce solayým..Vuslatlarým açmayacaksa gönül bahçelerimde, ektiðim filizler yeþermeyecekse düþlerimde...Neye gerek ki geceyi karanlýkta yakmak ? Neye yarar ki ?

Acýlarýma yama vurulmayacaksa elvedasý topraða, yüreðimi bedenimden söker giderim....Küskün bir kýnalý çiçek gibi boynumu bükerim baharýn koynuna.Boynumu büker, isyan kelimelerini yutkunurum içten ice. Büyüttüðüm sevda çiçeklerini gözyaþlarýmla yakar sonsuzluða kanatlarýným. Yýllar düþerken avuç içlerime, ruhumun dehlizlerinde acýlarýmý çekerim...Dedim ya ruhumun derinliklerinde yüreðimi altýnda isli kazanlarý kurup kaynatýrým acýlarýmý...Güneþle bulutlarýn arasýna ýslak umutlarý asar, kurumasý için delicesine beklerim Azrail'in geliþini..Methiyeler düzerim Azrail Meleðine. Kendi mezarýmý kendim kazar, kefensiz topraða sarýlýrým..Hakketmediysem umudu ve mutluluðu, sessizce gitmesini bilirim bu þehirden..Ardýmda mezar taþlarýna kazýlý bir ismim ve ayrýlýklarda sürgün yemiþ yürek miras kalýr zamana. Kendine sitemle dolu bir hayata kýrmýzý kalemle çizik atar, sonsuzlukta yanar tüm cümlelerim. Þimdi kibritsiz tüm kelimeleri yakýp yüreðimdekileri susturmak.