Bekliyoruz...



Bekliyoruz yaklaþýk onbir gündür. Kimimiz Kayseri’de, kimimiz Ýstanbul’da, kimimizse Ýznik’te. Hepimizin bekleme umudu, amacý farklý.

Hep kendi aramýzda konuþurken hayattan beklentilerimizden, yapmak istediklerimizden bahsederiz. Ve bir ömür boyunca bu beklentileri gerçekleþtirebilmek için koþuþtururuz. Ama hepimizin de unuttuðu bir þey vardýr ki hep göz ardý edilir. Asla üzerinde durulmaz ve konuþulmaz. Çünkü bu konuda konuþmak umutlarýn yok olmasýna, yaþama amacýnýn bir þekilde tükenmesine neden olacaktýr. Herkeste bu korku vardýr ve asla kimse konuþmaz.
Bir insan hayal edin; tek amacý daha çok iþ kapmak, daha rahat bir yaþam için çok çalýþmak. Öyle ki ailesinden günlerce aylarca ayrý kalmanýn verdiði acýyý bile fark edemeyecek kadar hýrs dolu. Ama adýna asla para hýrsý demek doðru deðil. Bu hýrsýn adý rahat yaþam! Ve öyle bir gün gelir ki tansiyon yüksekliði, damar týkanýklýðý ve basit bir trafik kazasýnýn buluþmasý ile iþte o hiç konuþulmayan ayrým noktasýna gelinir. Gitme vaktidir. Üstelik buraya rezerve yoktur. Fiyatlar ne TL. ile ne dolarla ne de baþka bir para birimi ile sýnýrlýdýr. Burada herkes eþittir. Üstelik beðenip beðenmeme lüksü de yoktur maalesef.
Bekliyoruz yaklaþýk onbir gündür. Ýþte bu rahat yaþam hýrsýmýzý içimize gömerek bekliyoruz hastane kapýlarýnda o odadan o odaya koþtururken. Arada bir morgdan götürülen hýrsýný geride býrakmýþ birine gözümüz takýlsa da! Hayýr! Ne götürüyor diye düþünmüyoruz .
Bekliyoruz yaklaþýk onbir gündür bekliyoruz. Þu tahliller iyi çýksa da yeni kiraladýðýmýz tripleks eve mobilya alsak, bekliyoruz þu ameliyattan kurtulsak ta arkadaþlarla tatile gitsek, bekliyoruz çocuðun sýnav sonucu iyi gelse de iyi bir okula kaydettirsek…..
Peki ama beklemediðimiz bir gidiþ varsa yolun sonunda. Bunu da biliyorsak eee daha neyi bekliyoruz?