Gitmek geliyor içimden…


Gitmek geliyor içimden… Belli bir mekâna deðil, belli bir zamana. Teknoloji bu kadar geliþirken, uzayýn derinliklerine gidilip, kim var kim yok diye araþtýrýlýrken, neden zamaný geriye alma giriþiminde bulunmaz ki bilim adamlarý. Bu mucizenin gerçekleþebileceðini düþününce heyecanlanýyorum. Bir an ne kadar geriye gitmek istediðimden emin olamýyorum.
Acaba anne karnýna mý geri dönsem? Yoksa cinsiyetimi belirleyen babamýn hayalarýna mý? Galiba hiç doðmamýþ olmak istemek biraz fazla kaçar, kaderi deðiþtirmek olurdu. Eyvah! Kader, yazgý! Ben bunlarý geriye dönüþ heyecaný içinde atlamýþým. Onlar devreye girince yaþanmýþlýk ayný olacak. Fotokopisi gibi. Ama bu geri dönüþlüðün, ayný þekilde bir yaþanmýþlýðý olacaksa; acýsý, hüznü, hayal kýrýklýðý çok, sevinci, mutluluðu az…
Ya bir de kaybettiklerim ve kazandýklarým. Geçmiþe intikal eden akrabalarým, arkadaþlarým, eþim, dostum. Kaybettiðim deðerlerim, gururum, umutlarým. Ya kazandýklarým? Nerdeyse yarým asra ulaþacak yaþým her þeye raðmen beklemeyi ve umut etmeyi öðrenmek ve çocuklarým.
Hayýr hayýr! Artýk emin deðilim, baþýmý alýp gitmekten. O yorgunluðu bir daha yaþamaktan. Yaþanmýþlýðýn terazisini ayarlamak zor. Ne yaparsak yapalým kaybettiklerimizin kefesi aðýr geliyor.
Galiba en güzeli kahvemi elime alýp, bir de sigara yakýp Hüsnü Þenlendirici’den ‘Kimseye etmem þikayet aðlarým ben halime’ klarnet taksimini dinleyerek geçmiþe yolculuk yapmak. Hüznü, sevinci, heyecaný, ayrýlýklarý anýmsarken o günlere geri dönmek ve özeleþtiri yapýp geleceðe yön vermek. Yolculuk uzun sürse de eminim buna deðecek. Çünkü iþin içinde gelecek için beklentiler, umutlar, geçmiþteki keþkeler var.
Umarým keþkelerin olmadýðý bir yön bulurum geleceðime. Kahveler, sigaralar ve klarnetten yayýlan ses bir çok kez tekrarlansa da…