Sus pus oturuyorum günlerdir uykunun evinde. Cümle cümle aþk oyalýyorum, biliyorum/biliyorsun ben kendimi böyle oyalýyorum! Heceleri iplere geçirip süslü baþlýklar örüyorum, flu fotoðraflarý sýr sandýðýmdan çýkarýp, tozunu alýp geri yerleþtiriyorum, geçmiþin adamlarýyla yeni zamanlarda randevulaþýyorum, yazdýklarýndan birinin içine baðdaþ kurup uzun uzun sohbet ediyorum, sýkýlýyorum, kaçýyorum bir cümlenin deliðinden, firar ediyorum ben, benim içimden!!
Ýçimdeki ben’in büyüdü ayaklarý sýðmýyor artýk 23 numara bir ay[lak]kabýna. Yeni þeyler istiyor; dokunulmamýþ cümleler, bakire aþklar, soluksuz býrakan düþler gibi. Oysa bu ruhun yeni hiç bir þeyi kalmadý! Aklýmdan bedenime her þey eskitilmiþ, dokunulmuþ, yaralanmýþ.. Düþlerim ayaklar altýnda. Cümlelerimin çoktan bozulmuþ akordu. Sadece kýrýk kanadým var; daha yenice; 19’umda bir hevesle taksitle aldýðým. Birkaç cümle içinde kullandým ama uymadý elimdekilere. Elden de çýkaramadým. Hala durur bir kenarda kendisi ve taksitleri. 14 þubatlarda ekstresini gönderirler; ben ödemem yýllardýr. Bende ödeyecek kadar aþk nerde? Ýki yakasý bir araya mý gelmiþ “seni” ile “seviyorum”un? Nerede harcanmýþ son bozukluðu “ben de”nin? Çok zaman olmuþ, hatýrlayamayacaðým kadar çok…Öpüþlerimi kupkuru býrakacak kadar çok…Þimdi, yeni bir aþk için cümleler oyalýyorum, çeyiz düzüyorum bir sonraki ömrüme. Çýkmýyorum yalnýzlýðýmýn koynundan, ona anlatýyorum kýrmýzý düþlerimi. O da bana dizi dizi imitasyon mutluluklar hediye ediyor. Sahte olduðunu biliyorum; ben de sahte bir gülüþle teþekkür ediyorum; ödeþiyoruz. Neyse, uykunun evine dönmeliyim artýk. Geç bile kaldým. Yarýna yazýlmasý gereken çok fazla akýllý iþi cümlem var.
Delikli uykular…