izini sürdüm
bildim
....
sıcak çökmüş ,
kan ter içinde,
boşalır umutlar kızıl tenınden
asvaltın kirli dumanları yapışır ayaklarına
yolculuk başlamazdan evvel...
bir otobüs garında
aniden
yalnız olduğunu anlar insan
terler
yanağından boşaldığı zaman
bir duru kaçıştır
nereye gidilecek bellidir aslında
durağın adı bellidir :nokta nokta
saat 9:30 ankara
peki ya bilmediği vakit nereye gideceğini insan
bir otobüs garında
yani o zaman
yalnız olduğunu anlar insan
bakacak bir gök bulamadığından
bulut çökmüş Ergani'den bu yana
ve kayalıklara kurulmuş evler otantizminde başlar yolculuklar
yaşayan kimdir bu evlerde
bu çorak toprakların insanları
neler görür ki düşlerinde
diye kemirir beynini sorular
,
mesela şu tarla ortasında duran çocuk
ne yapar ki
mutlu mu ki
ya da arkadaşlarıyla en cok sevdiği oyun hangisi
acaba bununda var mı ki oyuncu olmak gibi bir hevesi...
bin türlü soru geçerken dimağından
merak dolu gözlerle bakar ya çevreye
anlam veremedi mi bir de
ikide bir kafasının çarptığı pencere camının
söylediği türküye ritim tuttuğunu sandığından
yalnız olduğunu anlar aniden
susar
çaktırmadan
hep bir şeylerden kaçar ya insan
hep acı çeker yanında bir kimseler olmadığından,
ya da sevgi sözcükleri
uğurlarken söylenmiş,
ya da mendil...
çıkarır da bakar resmine
iç geçirişini gizleyerek herkeslerden
usulca,
özlediğinin farkında olaraktan
yalnızlığa dair itiraflar başlar
hiç utanmadan
aniden
dışarı bakerken bir otobüs camından
bir yolculuk esnasında
yalnız olduğunu anlar
anılar denizine düştüğünü anladığı zaman
...
gitme diyeni bulunmadığından
yolculuklarda tükenir bazı hayatlar
bir duru kaçıştır aslında
kaçarlar
kendilerine mesken gönüller bulamadıklarından
...
]