BU DENÝZ BU OKYANUS

Okyanusun derinliklerinde, nefes alabilme ihtimalinin imkansýzlýðýnda, tekrar bir arada olamamanýn kaçýnýlmazlýðýnda ve senin için yapýlan her iç çekiþe, haykýrýþa olan duyarsýzlýðýna isyandý burada bir baþýma oturuyor olmam...

Neredesin, ne yapýyorsun hiç bilmek istemiyorum...

Varlýðýný, hayatýmdan çýkartmak için denemediðim yol, gitmediðim yer kalmadý...

Ýçimde yýllardýr var olan ve her geçen gün büyüyen o derin boþluðu sanki senin olmayan, görünmeyen varlýðýn dolduruyor...

Yalnýzým iþte yine...yine...

Beni bu þekilde yalnýzlýða mahkum etmen sana ne kadar zevk ve tatmin duygusu veriyor, bilemiyorum...

Ama içimden bir ses, sanki böyle yalnýz kaldýkça, böyle dinmez, kronik acýlar çektikçe senin varlýðýnda kaybettiðim benliðimi bir þekilde okyanusun derinliklerinden çýkartýp, en sonunda nefes aldýrabileceðimi,tekrar yaþama dönüp o kaybolmuþ benliði gün yüzüne çýkartabileceðimi söylüyor...

Ýçimden bir his, ne olduðu bilinmeyen bir boþlukta deðilde; herkes tarafýndan bilinen ama görülmeyen o en derin kuytuluklarda kaybolduðumu ve bu kayboluþ halinde, tek baþýma çýrpýndýðýmý ve biraz daha dayanabilirsem, nefesimi tutabilirsem tekrar gün yüzüne çýkabileceðimi ve ne olursa olsun senin yanýnda nefes alabileceðimi söylüyor...

Ama içimdeki hislerle yaþamayý ve o içimden gelen sesleri dinlemeyi öðrenemedim ben...

Ýçimden sessiz çýðlýk frekanslarýyla bana o günlerin geçeceðini, tüm bu acýlarýn ve duyarsýzlýklarýn biteceðini ve ne olursa olsun gelecekte, bir gün bir yerde beklediðim ve inandýðým arzularýmýn gerçekleþeceðini duyuruyordu o sesler...

Ve ben yalnýzlýktan korkan bir çocuðun gecenin zifiri karanlýðýnda dehþet bir kabustan kan ter içinde ve nefes almakta zorlanýp, yutkunmasýyla uyandýðý gibi uyanýrdým içimden o geleceðe umut veren sesi duyduðumda...

Öyle körelmiþti ki hislerim, inançlarým, bir türlü inanmak istemezdim o içimden gelen seslere...

Ýçimden gelen seslere kulak vererek sevgiyi, umudu, ve seni ne olursa olsun beklemeyi kendime yediremedim ben...

Daha küçük bir çocukken anlamýþtým, hayat beklemekten ve bekletmekten ibaretti...
Ýçimden gelen o bitmek bilmez nasihat dolu sesler hep beklememi istedikçe, sanki ben daha sabýrsýz daha tahammülsüz oluyordum sana karþý...

Sanki daha acýmasýz oluyordum kendi hislerime karþý...

Sen benden kaçtýkça, varlýðýn o yüzündeki bütün anlamlarla uzaklaþtýkça varlýðýmdan, ben içimden gelen seslere, içimdeki boþluktan yüreðime basýnç yapan, adeta haykýran o hislere düþman oldum...

Seninle savaþmaya baþladýðým zaman, kendi içimdeki duygularýn ve umutlarýn en büyük düþmaný olduðumu; ve hatta seninle deðil de kendimle ve bana artýk yabancý olan o öz benliðimle savaþtýðýmý anladým...

Sen benden kaçýyordun, ardýna ve önüne bakmadan...

Bense kendi içimdeki hislerden, umutlardan ve yakarýþlardan...

Sen benden kaçtýkça ben kendimden kaçýyordum...

Sen umutlarýmý yok ettikçe, ben kendi hayallerimi yok ediyordum...

Sen benden kaçýp kendine yeni insanlar ve dünyalar bulup kurdukça; ben içimdeki umut ve sevgi dünyasýný yýkýyor, yeni insanlar bulmak yerine etrafýmdaki herkesten uzaklaþýyor, kendi benliðimle baþbaþa kalýyor ve yok oluyordum...

Sen, benim yalvarmalarýmý ve haykýrýþlarýmý duymadýkça, ben içimden gelen hislere ve seslere saðýr ve duyarsýz taklidi yapýyordum, hep senin yaptýðýn gibi...

Gün olupta, sen beni arayýp, beni ne olduðunu hala anlayamadýðým derin bir kaos içinde yine yalnýz býraktýðýnda, içimden gelen sesi, kalbimde yýllardýr yaþamýný sürdüren o sonsuz hisleri, o derin sevgiyi, ve en sonunda bir saplantý haline gelmiþ olan sesini, yüreðimin en derin köþesinde hissedebiliyordum...

Ve sanki artýk savaþ bitmiþti, ateþler kesilmiþti...

Artýk acý çekmeler, kaçýþmalar, baðrýþmalar, haykýrýþlar ve sinsice yaklaþýp uzaklaþmalar yoktu sanki...

Sanki her hissettiðimde yangýndan kaçar gibi kaçtýðým o içimden gelen bir ses, o yüreðimden kalbime vuran bir his tüm bu acýlara, bu ayrýlýða, bu sensizliðe bir son vermiþti...

Sonradan fark ettim ki, içimden gelen his ne olursa olsun, her an duyduðum o bilinmez sesler ne derse desin savaþlar bitmiyor bu hayatta...

Beklerken ve bekletirken savaþýyoruz...

Unutmaya çalýþýrken, unuturken, unutulurken savaþýyoruz...
Severken ve sevilirken savaþýyoruz...

Birbirimizden ne kadar kaçarsak kaçalým, kendi özümüzden, kendi iç dünyamýzdan kaçamýyoruz...

Ýçimizdeki sesleri duymayýp, o hisleri reddettikçe ne kendimize ne de baþkasýný güvenimiz kalmýyor...

Ne kendimize ne de baþkalarýna güvenimiz olmadýkça, ne kendimizi ne de baþkalarýný sevebiliyoruz...

Hep bir þeyler eksik kalýyor çünkü...

Savaþmaktan, çatýþmaktan baþka bir þey bilmiyoruz sanki...

Tüm bu koþuþturmalarýn, kaçýþlarýn, duyarsýzlýklarýn, amaçsýzlýklarýn ve soðuk savaþlarýn içinde, kendimizle baþbaþa olduðumuzu ve böyle beklemelerin bekletmelerin, içimizdeki hislere olan duyarsýzlýðýn, savaþlarýn ve umutsuzluðun olduðu bir dünyada tek baþýmýza yaþamaya mahkum olduðumuzu ne kadar isyan edersek edelim, en sonunda boyun eðerek anlýyoruz....

Ne kadar istesekte her dilediðimiz, arzuladýðýmýz þeyin gerçekleþmeyeceðini çok iyi biliyoruz ve bunun sebebini bu dünyanýn o mistik bilinmezliðine ve adaletsizliðine sýðýnarak ve bu düzensiz düzeni ne yaparsak yapalým deðiþtiremeyeceðimizi bilerek elimiz kolumuz baðlý, ört pas ediyoruz ve sonra kabul ediyoruz...

Bir keresinde, denize olan hasretimi ve açlýðýmý gidermeye çalýþýyordum, Kartal Limaný’nda...

Oturduðum yere yakýn bir tarafa küçük bir balýkçý teknesi yanaþtý, kýr saçlý, esmer, yaþlý bir adam vardý orda, teknenin halatýný iskeleye baðlamaya çalýþýyordu, aðzýnda sönmek üzere olan sigarasý vardý ve yüzünde tuhaf, acý dolu bir ifade vardý...

Birden içimde uyanan bir merakla kaptana döndüm, gülümsedim; “Nasýl gitti reis?” dedim.

Sanki beni yýllardýr tanýyormuþ gibi, bana döndü, hafifçe gülümsedi ve ayný anda baþýný olumsuz bir þekilde sallayarak;

“Bu deniz, bu derya, bu okyanus çok büyük be kýzým...Benim teknemse çok küçük...” dedi...

O zaman bir kez daha anlamýþtým, insanlar ne yapmaya çalýþýrlarsa çalýþsýnlar, yeterli olmayacak hiçbir þey her istediklerini elde etmeye...

Ne kadar içlerinden gelen o seslere, yüreklerinden kalplerine basýnç yapan o hislere kulak verseler ve inanmak isteselerde, bu dünya yeterince mutlu ve huzurlu olabilmek için biraz fazla büyük ve gereðinden fazla acýmasýz...

Biliyorum, ne kadar istesemde hayallerimde kurduðum, içimden gelen seslerde duyduðum, içimdeki hislerle kalbimi avuttuðum zamanlardaki gibi olmayacaksýn benim dünyamda...
Artýk görüyorum, benim yapabileceðim bir þey kalmamýþ, çünkü bu dünyanýn düzeni bu...

Bunu ne ben, ne sen, ne de bir baþkasý deðiþtirebilir...

Sen, benden kaçtýkça okyanus kadar büyüyorsun gözümde...

Ben içimdeki umutlardan, içimden gelen o seslerden kaçtýkça bir balýkçý teknesi gibi küçülüyorum senin derinliðinde ve sonsuzluðunda...

Yine yalnýzým...

Yine sensizim...

Ýçimden gelen tek bir ses var þimdi, her ne kadar duymak istemesem de, senin için dahi olsa, artýk saðýr ve duyarsýz olamýyorum bu sese karþý....

Seni, kalbimin en derinliklerinden çýkartýp, okyanusun sonsuz maviliðine, griliðine ve özgürlüðüne býraktým...

Tek baþýma oturduðum bu yerde bir gün beni görmeni ve sonsuzluðunda yok olmama izin vermeni bekliyorum...

Çünkü, seni en derinlerde boðulurcasýna ve sonsuzluðunda yok olmayý göze alýrcasýna sevdim...

Ve aslýnda biliyor musun, okyanusun derinliklerinde, nefes alabilme ihtimalinin imkansýzlýðýnda, tekrar bir arada olamamanýn kaçýnýlmazlýðýnda ve senin için yapýlan her iç çekiþe, haykýrýþa olan duyarsýzlýðýna isyandý burada bir baþýma oturuyor olmam...