Gün batýmý ve
Hafifçe esen rüzgar
Ýstanbul toparlanan güneþi uðurlamada
Bir ananýn evladýný yolculamasý gibi
Yahut bir sevgilinin hoþçakal diyen gözlerinden süzülen yaþla uðurlamasý gibi sevdiðini
Hani gideni bir damla da olsa suyla yolcularsýn ya
Ýþte Boðazýn serin sularý daha bir hýzlý akýyor sanki o giderken
Olur da çabucak döner diye o sevilen
O ''hiç gitmese'' denilen
Býrakýp giderken...
Ama neden ;
Neden bu kadar sevilirken
Ve bir o kadar da düþlenirken her an sevgilinin hayalinde
Neden bu gitmeler?
Ben her an seninle yaþarken
Ve her anýmý seninle doldurmak isterken
Sen neden bu kadar acelecisin?
Neden?
Gitmek için erken daha
Toparlanmak için çok erken...
Bilirim zaman çok çabuk akar derler
Ama benim için zaman durgun bir su birikintisinin telaþsýzlýðý ve umursamazlýðýnda
Seninleyken....
Sen varken zaman bile yitiriyor anlamýný
Çünkü ben senin gözlerinde ararken o gizemi
Zaman ki unutturuyor kendini
O bile yavaþça doðruluyor yerinden
Ve çekilip yaþamýn ortasýndan
Sýðýnýyor ýssýz bir köþeye
Örterek üzerini yaþamýn aðýrlýðýyla
Tatlý bir uykuya býrakýyor kendisini...
Bir ben kalýyorum sanki yeryüzünde ve bir de sen...
Keþke gitmesen
Keþke...
Ama gidiyorsun biliyorum
Ne kadar inanmak istemesem de
Sen gitmedesin þu an
Baþka bir yaþama...
Ama unutma sevgili;
Yine ayný zamanýndayýz sevmenin
Ayný yüzünde aþkýn
Ve eminim ayný duygularýn kuþatmasýnda yüreklerimiz...

Meðer ölüm ne garip þeymiþ
Güle güle sevgili...
Hiç dönmeyecekmiþçesine; gitmelerin ayrýlýklarý baþlattýðý iklimlerde olsan da
Yüreðim þimdi dopdolu
Yorgun bir ananýn evladýný beklerkenki umuduyla
Týpký Ýstanbul'un güneþini beklemesi gibi
Ben de seni bekleyeceðim
Yüreðimde aþkýn
Ve dilimde seni anlatan kelimelerimle
Bekliyorum
Düþlüyorum
Ne olur dön...
Her sabah þehrine dönen güneþ ol
Gülen gözlerinle
Yeniden gülümse bana
Ve eðilerek kulaðýma yeniden seni seviyorum de
Ama sessizce
Ölüme inat...

    Yokluðun yitimlerin yarattýðý sessizliðin acýmasýz bekçisi þimdi... Yanýbaþýmda...