I.

Doðudan yükselen ýþýðýn üzerine…
Mavera-un nehir, Ganj, Don, Volga, Po, Tuna ve Süveyþ üzerine…
Þark, Garb, Þimal ve Cenup üzerine…
Toprak, Hava, Su ve Ateþ üzerine…
Haþr olan ve helak olan üzerine…

II.

Bir mana var alemde. Toprak suya keder, batý doðuya. Kader diye bildiðimiz þey, özümüzün hikayesi. Sualler var cevaplanmamýþ. Sormaya dilimizin varmadýðý sualler. Keyif sarhoþu bedenlerimiz bize küskün. Tohumlarda sýkýþýp kalmýþ aklýmýz örümceðin aðlarýna takýlmýþ. Bu öylesine bir karýncalanma ki yerini tatlý kaþýnmalara býrakmýþ. Gördüðümüz ölümler yada diriliþler garip gelmiyor bize. Var olan yeni bir þey, kayýtsýzlýðýmýzý doðurganlaþtýrýyor. Her lahza bir kapý kapanýyor, biz rüzgarýna þükrediyoruz. Uzanan eller bir bir geri çekiliyor. Gölgeler düþüyor üzerimize, kýrmýzý, barut kokulu gölgeler. Biz fiþeklerin parýltýlarýna hayran hayran bakýyoruz. Bastýðýmýz topraðýn altý sefalet, biz üzerinde raks ediyoruz. Dillerimizde özgürlük þarkýsý, mühürlü kalplerimiz avutuyoruz.

III.

Bir göz gerek bize…
Önce kendimizi, alemimizi, renklerimiz görmeye bir göz gerek.
Bir dil gerek bize…
Bizi bize sormaya, bilinmeyeni bilinir hale getirmeye malik bir dil.
Bir kulak gerek bize…
Kendimizi iþitmeye, halleþmeye, kendimizle dilleþmeye vakýf bir kulak.
Bir akýl gerek bize…
Bizi bizden anlamaya, derman bulmaya, kolumuz kanadýmýz olmaya reþit bir akýl
Bir his gerek bize…
Dert bilmeye, bulunmaz olan aþký aratacak acýyý verecek bir his.
Bir göz gerek bize…
Coþmalý yürekler, eller ellerin farkýna varmalý ve gözler göz aramalý görmeye yeni evrenleri.

IV.

Aþk’a dair varýz dostlar. Doðumlar aþk için, ölümler aþk için. Perde üzerinde gölgeleriz der Hayyam, perde kalkar hepimiz kayboluruz. Bir aþk perdesiyse üzerinde gölge olduðumuz, kalkmadan tadýný almak lazým sevmenin, sevilmenin. Cihan çark eder bir nefes uðruna, güneþ yolunu bilir, deryalar her daim hadlerine hakim, karalar bu kadar iyimserken bize ne oluyor da kibrimiz aþk çaðlayanlarýmýza bent oluyor. Aþk gerek insana. Aþk gerek ki meþk makbul olsun.