Dün gece bir masal gördüm rüyamda, masalda bir kız vardı.
Uzayın karanlığı gibi bakan,
Bir çift kara delik gibiydi gözleri,
Girersin ama girdin mi bir daha çıkış yolunu bulamazsın.
Alice’nin harikalar diyarında dolaşır gibi dolaşıp durursun.

Sonra yüzü,
Yazdan kalma bir kış günü gibiydi,
Hem soğuk olup,
Hem de görüntüsüyle insanın içini ısıtabilmeyi başarmak.
Tanrım nasıl bir şeydi !!!

Hele bir elleri vardı, göreceksiniz,
Beş uzantısı olan ak bir yıldız.
Görürsün ama temas edemezsin.
Dudakları da aynen öyle;
Gün doğumuyla kızaran, ufuk çizgisi gibi
Ulaşılmaz, sadece seyredilir.
Yani seyirlik bir güzellikti ondaki.

Peki, o bedeni, hele o bedeni,
Yükseltileri ve çöküntüleri,
Ovaları, uçsuz bucaksız düzlükleriyle
Küçük bir dünya gibiydi.
Küçücük, zayıfça olsa da
Sarmaya yetmez kolların.

Nefesiyse orman gibi kokardı,
Tek bir şeye benzemez.
Bir koklayışında ciğerlerinden çam kokusu gelir,
Diğerinde çağlayan bir nehir.

Ya saçları, Saçları;
Rüzgârda uçuşan bir atın yelesi gibi,
Değil tabi ki,
Saçları; bir dağcının hayata sarılır gibi sarıldığı ipleri gibiydi.
Onlara sıkıca tutunursan hem hayatta kalırsın hem yukarı tırmanırsın.
Ama elinden kaçırırsan, ölürsün.

Bilmiyorum işte sonuçta bir rüyaydı, gördüm onu, bundan eminim
Fakat nasıl bir şey olduğunu anlatamıyorum.
Hatırlamadığımdan değil,
Sadece anlatamadığımdan, kelimelerim yetmediğinden,
İşte bu yüzden özge’den yardım alıyorum. O olsa şöyle anlatırdı.
“ilk görüşte aşk’tın,
daha ilk celsesinde
İmkânsızlığa dönüşen”

Şimdi ben buradayım, Kayseri’de.
Elimde onu bulmakta kullanacağım bir ayakkabısı bile yok.
Hoş size bunları o yüzden anlatıyorum ya,
Rüyama giren bu güzel kimse gelsin bulsun beni diye,
Heyyy beni duyuyor musunuz? Size söylüyorum!
Bu söylediğimi duyan duymayana duyursun,
Onu bekliyorum haberi olsun.



Gollom.