Gözlerim yanýyor. Uykusuz, fasýlalarla toplamý yek saati bulamayan puslu gece. Konsantre olamýyorum. Tevazua yer býrakmayacak güzellikte yaþasam da hayatý, gün geliyor yetemezken kendime, an oluyor bitiyorum. Melankoli zamanlarýma küstüðümden bu yana, bu denli yorgun ve karýn aðrýlarýyla dolu gecelerden uzakta yaþamaya alýþmýþtým oysa. Yaþadýðýmý hissettiðim her an, mutlaka aldýðým nefese ortak olmaya gönüllü biri. Hepsi benzemese de baþtan çýkaran “Lilith”e, yine de hepsinde ayrý bir dem, hepsi de ayrý ayrý birer zen. Ve ortada biçare düzülen.
Çýðýrýmdan çýkýyorum, dalýmdan kopuyor, kabuðumu kýrýyorum. Ýlk içilen þarap tadýnda, tek kullanýmlýk þýrýnga ayarýndayým. Her gelen havamý alýyor. Püskürtüyor biraz ucumdan. Bir bakýyorum, tükeniyorum. Bitmeye yakýn annemi arýyorum. Onunla yeniden doluyorum. Kullanma kýlavuzum anlaþýlýr deðil pek. Farklý dillere çevrilse de her kelimesi, yerli olmayanlar kavrayamýyor hemen hepsini.
Yeniden yerime dönüyorum. Göz kapaklarým açýldý biraz biraz. Sabah oldu. Her yaným aydýnlýk. Kendi kendine yapýp yenen yemekler gibi. Menemen tadýnda bir sabah.