Yumruk kanatýrcasýna özletiyor bu yalnýzlýk, seni bana,
Bilmem kaçýncý yüzyýldan kalma bir saat,
Hasretini, yokluðunu týkýrdýyor benimle birlikte.

Geceler üþütmüyor yokluðunda,
Camlar açýk, perdeler, çekik oysaki ardýna kadar.
En ayaz haliyle girmeli soðuk,
Ýlkin camdan, vücuduma ardýndan.

Girmiyor yokluðunda penceremden,
Hiçbir haber, iyi ya da kötü.
Hatýr soraným yok senden gayrý...

Tek bir satýr haberin yeter bana,
Sevgili nazarýndan geçtim,
Bir eþ, bir dost katýndan yaz halini,
Hiç olmadý kardeþim de yaz, yeter ki yaz,
Hasretinle üþütme beni.

Yarýný bekliyorum özlemle,
Ne garip, seninle buluþmalarý beklerdim
"Yarýn" dendiði vakit,
Heyecan vururdu bir gün evvelden.
Þimdi ise, bir haber, belki boþ bir kaðýt
Ya da bir zarf senden, isimsiz...

Giyinme, süslenme, traþ olma heyecanlarýmý
Rafa kaldýrdým nice zamandýr.
Hevesim kalmadý hiçbir yarýna, habersizliðinden sebep.

Anlýyorsun ya, yokluðun deðil,
Habersizliðin beni periþan eden,
Acýmadan susuþun, habersizce gidiþin...

Gelecek misin bilmiyorum bunca saat sonra,
Bil ki, yadýrgamam gelmezsen eðer,
Alýþtým sensizliðe ve sevmiyorum artýk seni,
Üþüyorum kendi halimle...

Haberini yaz bana,
Sevmesem de seni,
Sen yaz bana...
Ömür geçmiyor, senden habersiz...
Senin beklentin olmadan...