Ben öykücü deðilim. Öykü yazmayý da bilmem. Bazen ilham gelir, bir hikaye oluþur kafamda ancak elime kaðýt kalemi aldýðým anda kelimeler uçuþur, yok olur ve öylece kalakalýrým kýlýçtan keskin kalemimle ve pirupak sayfamla. Yine böyle yetenek yoksunu olduðumu düþündüðüm ve aðlamaklý olduðum bir haziran akþamýnda – mayýs ta olabilir ama kulaða haziran daha hoþ geliyor- elimde bir fincan bol þekerli ve sütlü kahvemle, odamýn karþý apartmana 10 metre uzaktan bakan penceresinde oturmuþ öyküme malzeme bulabilme ümidiyle komþu balkonlarda yaþananlarý gözlemlemeye koyuldum. 2. katýn balkonunda baþörtülü yaþlý bir teyze oturuyor yeþil fasulyeleri ayýklýyor, 4. katta 2 kardeþ balkonda top oynuyor, yanlarýndaki dairede 2 genç teyzeleriyle mangal yakýyor kokusu ta buralara kadar geliyor, bir diðer balkonda ise 4 genç oturmuþ okey tahtasýna taþ diziyor.
     Balkon izlemek röntgenciliðe girmez düþüncesindeyim. Çünkü zaten yapýlan her þey göz önünde, gizli saklý bir þey yok. O yüzden içim rahat. Zaten ben de saklanmýyorum. Penceremden, zaman zaman kimisiyle göz göze gelecek kadar rahat bir þekilde izliyorum komþularý. Her þey olaðan seyrinde ilerliyor ve benim öyküme malzeme olacak hiçbir þey yaþanmýyor diye düþünmeye baþlamýþtým. Fýrtýna öncesi sessizliði seyre daldýðýmý ve okey oynayan gençlerden birinin taþ çaldýðýnýn diðer arkadaþlarý tarafýndan anlaþýlmasýyla gürültünün kopacaðýný anlamak için çok beklemedim. Sadece eðlenmek için oynanan bu basit oyunda taþ çalan çocuða arkadaþlarýnýn aðýr hakaretleri ve ardýndan suçlu gencin taþlarý ortalýða daðýtmasýyla alevlenen tartýþma gittikçe büyüyor, diðer komþularýnda ellerindeki iþi býrakýp oraya yönelmesine yol açýyordu. Tabi bu arada en þanslý açýya ben sahiptim çünkü olanlarý tam karþýdan görebiliyordum. Mangal yapanlar önce birbirlerine daha sonra da bana dönerek orada neler olduðunu sordular. Ben ise “biri taþ çaldý” diyerek kýsa bir cevapla geçiþtiriyor hiçbir kareyi kaçýrmamak için gözümü 4 gencin bulunduðu olay mahallinden ayýrmýyordum. Mangalcýlar söylediðimden bir þey anlamamýþ olacaklar ki gittikçe yükselen baðýrýþlar, yumruk ve tokat seslerinin geldiði yeri daha iyi görebilmek için balkonlarýndan sarkmaya baþladýlar. Çok meraklý milletiz azizim. Eminim orda bulunan herkes olaylarýn daha da büyümesini hatta kan akmasýný istiyorlardýr diye düþünürken “yanýyorum” diye yükselen bir çýðlýk okeycileri bile susturup neler olduðunu anlamak için mangalcýlarýn olduðu balkona doðru bakmasýný saðladý. Gençlerin kavgasýný daha iyi görebilmek için balkondan eðilen gençlerden biri mangal alevine yakalanmýþ ve paçasý cayýr cayýr yanmaya baþlamýþtý. Hem onun hem de teyzesinin çýðlýðý bütün mahalleyi inletiyordu. Bu sýrada okey oynayan gençler önce birbirlerine daha sonra da bana dönerek orada neler olduðunu sordular. Ben “yanýyor” demekle yetindim. Azizim çok duyarsýz olmuþuz. Orada adam yanýyor, biri de cankurtaran arayýp haber vermiyor olayý kaçýrmamak için. Top oynayan ufaklýklar heyecanlý, çok eðlendikleri her hallerinden belli bir þekilde yangýný seyretmeye çalýþýyorlar ve bu arada da görüþ alanlarý benim kadar iyi olmadýðý için týrabzanlardan aþaðý doðru ayaklarýný yerden keserek eðiliyorlardý. Tam mangal maðdurunun fazla yara almadan ateþinin söndürülmesine sevinecekken çocuðun dengesini kaybedip balkondan aþaðý doðru uçtuðunu görerek bir daha irkildim! Herkes olaylarýn bittiðini düþünürken benim “çocuk düþüyor” þeklindeki çýðlýðýmla tekrar týrabzanlara koþup “baþýný göremedik bari sonunu kaçýrmayalým edasýyla” çocuðun olduðu yöne doðru bakmaya baþladýlar. “Ýþte bunun sonunda kesin kan akar” düþüncesindeyken, fasulye ayýklayan teyzenin þefkatli kucaklarýnda görünce çocuðu, herkes rahatladý tabi. Teyzeyi bütün apartman alkýþlýyor, teyze ise mahcup bir gülümsemeyle selam veriyor, çocukla birlikte içeri giriyor ve perde kapanýyor.
     Aklýma yine yazacak birçok þey geliyor ama eminim elime kalem kaðýdý aldýðýmda kelimeler yine uçup gidecek. Ya da kim bilir belki de bu kez yazacak bir þeyler bulurum. Kahvemden bir yudum daha aldým. Buz gibi olmuþtu. Ýçeri geçtim ve perdeyi kapattým.