‘Ölürüm’ diyordum, ‘Yaþayamam sensiz...’
Bak, yaþayabiliyorum
Sensiz den nefes alabiliyorum, bak...
Yine her gün güneþ doðuyor, çiçekler açýyor,
Kuþlar cývýldýyor...
Her þey çok güzel...
Her þeye, herkese gülüp geçiyor, eðleniyorum yine,
Eskisi gibi...
Bak ayaktayým, dimdik durabiliyorum sensiz...
Tam karþýndayým...
Gözlerine bakýyorum...
Bir zamanlar hayatýmýn anlamý olan o gözlere...
Ne çok þey ifade gözlerinde kaybolmak benim için...
Þimdi ise öyle boþ, öylesine anlamsýzlar ki...
Artýk ne gözlerin, ne kalbin, ne de sen...
Hiçbiri bana bir þeyler hissettirmiyor...
Seni sende býrakýp gittim ben...
Ve yýllar sonra dönsem de,
Artýk hiçbir þeyin deðiþeceðini sanmýyorum...
Deðiþse bile, artýk bunu kaldýracak bir kalbim yok...
O öyle yorgun, öyle hasta, o kadar kýrýk ki...
Seni sebepsiz sevmekten o da býktý artýk...
Sonu gelmez bir bekleyiþ var hala onda...
Hala bir umudu var ‘Belki sever...’ diye...
Hala bir þeyler hissediyor sana karþý, ama...
Sen hak etmedikten sonra...
Kalbim kendini sana feda etse ne çýkar..!
Sen anlamadýktan sonra...
Sen sevmedikten sonra aþkým ikimize yeter mi...
Keþke layýk olabilsen onun sevgisine...
Nasýl seviyor seni, bir anlayabilsen, anlatabilse, anlatabilsem...
Ama artýk her þey için çok geç demek için bile,
Belki de çok geç..!