BEN BÝR PAPATYAYIM

Ben kýrda yaþayan bir papatyayým,
Sonbaharda dinlenir, ilkbaharda doðarým,
Büyürüm, upuzun olur ince belim.
Gün gelir kuþlar konar yapraklarýma,
Onlarla söyleþirim gizli gizli.
Çimenler benim yataðým olur,
Ay ýþýðý ise yorganým.

Ben bir papatyayým düzlükte açan,
Yanaklarý bembeyaz,
Yüreði ise kocaman.
Sabah olunca gün ýþýðýyla uyanan,
Akþam olunca ay ýþýðý ile kucaklaþan,
Rüzgârýn sesiyle raks eden,
Yaðmurun suyuyla sulanan,
Kýr çiçeklerinin arkadaþý,
Bulutlarýn ise yoldaþý,

Ben bir papatyayým Akdeniz’de açan,
Yeþil bir kilimdir, benim yuvam,
Toprak anam olur,
Yaðmur ise babam,
Yýldýzlar ise sýrdaþým,
Ben bir papatyayým Akdeniz de açan.

Bir gün koparacaklar beni dalýmdan,
Gideceðim, bilinmeyene doðru…
Belki hediye olurum, çiçek sepetinde,
Belki de güzel bir düðün tacý,
Kim bilir?
Belki de çelenkte olacak yerim,
Son yolculuðuna uðurlayacaðým,
Kendimle o yolcuyu…