Bu kaçıncı oyun bilmiyorum
Tanrı' yla oynadığımız.
O, yüzünde alaycı bir gülümseme,
Her yanımıza duvarlar dikiyor.

Hani küçükken bir oyunumuz vardı:
Kendimize bir karınca seçer, uğraşırdık.
İlerlediği yönü kapatır,
Ne yapacağını izlerdik.
Karınca önce engele çarpar,
Bir, iki aşmaya çalışır;
Gücünün tükendiğini farkedince
Başka bir yere yönelirdi.
Biz, o yolu da kapatırdık.
Karınca şaşkın bir şekilde,
Engeller arasında dolanıp durur,
Geçtiğini sandığı her yere aslında
Her adımda biraz daha yaklaşırdı.
Biz, acımasızca gülerdik.

Neden bu kadar zevk alırdık sahi?
Karıncanın istediğimiz tarafa gitmesini
Sağlamak ve gücümüzü ispatlamak mıydı
En büyük zaferimiz?
Yine de biz tanrıdan insaflıydık.
Oyunumuzu oynar,kendi haline bırakırdık mağdur(e)u.

Tanrı şimdi son oyununu oynuyor bize,
Dört yanımıza engeller koymuş.
Belli ki yeni bir zafer peşinde.
Gidecek başka yerimiz yok, biliyor.
O, kendi zaferini kazanıyor;
Biz, kurban edilmiş piyonlar,
Yargılanıyoruz.
Şah'a giderken mat olmuşuz,
Görmüyoruz.