İzEdebiyat - EceM AynA(Sen git,ben toplarım kalanları...) - Kamelya Çocukları, Bir İntiharın Cinayet Zanlıları...

30 Nisan 2007
Kamelya Çocukları, Bir İntiharın Cinayet Zanlıları...
Bu akşam dön gel, tut ellerinden düşlerimin.Dön de ölmesin kamelya çocukları...

EceM AynA(Sen git,ben toplarım kalanları...)

Şimdi sana büyüttüğüm çocuklar yuvarlanıyor o ilk konuştuğumuz kamelyadan... Uzatıyorum, tutmuyorlar elimi... İçlerinden biri gözümün içine baka baka boşluğa bırakıyor bedenini, intihar kokan akşamlarda bir düş daha yitiriliyor sana dair... Ve sen dönene kadar sürecek bu intiharlar... Her akşam minik bir ceset uzanacak gözlerimde...

Ve sesine tutunmuştum tesadüflerin bir kamelya altında. Evet, uzaktık belki; ya da telefonun diğer ucu kadar yakın. Sen, mesafelerin aldatıcılığına saplanmıştın, bense kendime olamadığım kadar dürüsttüm ve bir dolunay gecesi hayalleri olan çocuklar büyüttüm sana. Sen telefonun o ucundan ne duyabildin, bilmiyorum.

Belki çoktan kapanmış yaralarına dokunmuştu kamelya çocuklarının sesi. Sen, korkmuştun yorgun kalbine yeni yaralar sığdırmaktan. Oysa ben onlarla saracektım yaralarını, sen ele vermedin kanayan yerini. Bir intihar mahlinde kana bulandı minicik elleri çocukların durdurmaya çalışırken akan kanı. Nabzının sıcaklığından önce bir çift kelepçe soğukluğuydu duydukları ellerinde senin kanın... Kamelya çocukları, bir intiharın cinayet zanlıları...

Gözlerini kanayan yerine diktiler küçük zanlılar ve seni beklediler dört duvar arasından çıkarıp, basman için yarana. Sense kendini o kadar inandırmıştın ki intiharının cinayetliğine, sana susamışlıklarını göremedin. Belki de görmek istemedin ellerindeki kanı ve ona neden olan intiharı...

Bedelini ödedikten sonra faili olmadıkları bir günahın, kamelyanın üzerine yerleştirdim yine hepsini. Hala seni soruyorlardı bana. "Gitti! " deyince küsüyorlar. "Sevseydi" diyorlar, "...dayanamaz dönerdi. Nasıl adının geçtiği, yaşadığı coğrafyanın tarif edildiği ve sevdiği şarkıların çalındığı her yerde doluyorsa gözlerin, bir şeyler düğümleniyorsa boğazında; o iki defa yıkardı gözlerini, iki defa düğümlenirdi boğazında yaşanamamışlıklar... Sevseydi, bir yana bırakıp kendine verdiği sözleri; açardı telefonu ve korkmadan söylerdi bunu, ellerini yaralarına koyarak. Ve bilirdi ki sana bir ömür yeterdi kalbi... Bilirdi ki bencilce bir aşk değildi seninkisi... Ama o gitti ve giderken kaybetti ruhunu. Zaten çocuklar da büyütmedi sana..."

"Susun! " diye bağırıyorum onlara. Aslında o kadar haklılar ki... O masum dudak büküşlerine bakınca hala büyümediklerini anlıyorum. Hem, hayaller büyümez ki...

Şimdi sana büyüttüğüm çocuklar yuvarlanıyor o ilk konuştuğumuz kamelyadan... Uzatıyorum, tutmuyorlar elimi... İçlerinden biri gözümün içine baka baka boşluğa bırakıyor bedenini, intihar kokan akşamlarda bir düş daha yitiriliyor sana dair... Ve sen dönene kadar sürecek bu intiharlar... Her akşam minik bir ceset uzanacak gözlerimde...

Bu akşam dön gel, tut ellerinden düşlerimin. Dön de ÖİMESİN KAMELYA ÇOCUKLARI...