HAYATIMIN EN AYDINLIK ÇEHRESÝNE/BABAMa:

          Yaþam, zehrini kustukça denizlerime, çocuk gülüþlerime hazan bulaþýyor. Kýzýl, kýpkýzýl bir hüzün an oluyor, þarkýlarýmýn en mavi, en bana yakýn yanýna dokunuyor. Oysa senin yüzün hep bahara dönüt. Yaðmur renkli ýslýklarýnla, öylesine bir baþka zaman adamýsýn ki… Ellerin bilgece, ustaca örüyor düþ bahçemin duvarlarýný; ellerin, ah cennet kokulu, ekmek buðusu ellerin…
     Anýmsýyor musun? Küçücüktüm, henüz bilmiyordum yýlda kaç gün var; kýþ nerede biter, bahar nerede baþlar? Henüz habersizdim yýldýzlarýn gökte asýlý durduklarýndan; güneþin insanlara Allah’ýn bir lütfû olduðundan. Sen, gözlerinle kýyýlarýmdaydýn; sözlerin masal kokardý. Sabahlarý yolculardým seni emek bahçelerine; ellerin bizim için, bize ýþýk taþýmak için, kanardý; yýrtýlýrdý kirpiklerinde ay. Sen yokken ben, iliklerime kadar, tüm çocukluðumla, çýldýrasýya, “sihirli bir deyeneðim olsa, ah olsa…” diye geçirip içimden, seni beklerdim. Gelmezdin; gelemezdin. Ýçimden bir bulut geçerdi ýpýslak… Sözcükler bir yerle takýlýrdý dudaklarýmda; dudaklarým eskirdi. Saat beþ, altý, yedi, sekiz… Sisli bir yalnýzlýkla, isli gözlerle titrerdi evimiz.
     Geliþinle daðlara bahar, yollara þifa, þarkýlara heyte gelirdi. Büyüdüðümü hissederdim dudaklarýna adým düþünce. Büyüdüðümü hissederdim sen evimizin bahçesine ayak basýnca. Nasýl da giyinirdi aðaçlar yeþilini, ellerin ellerimi tutunca baba.
     Büyüdüm ýþýk hýzýyla; senden uzakta bir sürgünü yaþadým. Sen tanýk olamadýn ilk kez okuduðum ana; göremedin salýncaða bindiðim andaki görkemli korkumu. Sesim senden uzakta çatladý; ellerin olmadan baþucumda nice yoksulluða gebe sabahlara uyandým. Ama bildiðim bir tek þey vardý o zaman: sen, mesafelerce ötemde, benim için, benim yarýnlarým için yaþlanýyordun. Bunu biliyordum; bunu düþündükçe uçurumun gözlerine bakýp: “Sana yenilmeyeceðim; dizlerim boyuna kanasa da, düþtükçe yani, kalkmayý öðreneceðim.” Diye haykýrýyordum benden çocukluðumu çalan elleri kangren olmuþ, yüreði felçli koridorlara.
     Büyüdüm; kocaman oldum. Büyüdükçe öðrendim ki, insaný karþýlýksýz sadece ailesi severmiþ bu dünyada. Öðrendim ki kanayan yaralarý bir babanýn þefkatli gülüþü sarabilrmiþ yalnýzca. Hayat merhametsizce alýrken benden, sen verdin hep, varlýðýný sundun bana. En önemlisi de güvendin omuzlarý çökmedi hiç senin yanýnda fikirlerimin. Ve biliyor musun gözleri haziran kokulu adam, masal tadýnda ellerin, yarýnlarýma atýlmýþ aydýnlýk bir imzaydý her zaman. Ben, senin yanýda hiç büyümeyen, arsýz bir sabýrsýzlýkla o eski zaman bahçesinde senin eve dönüþünü bekleyen küçük kýz çocuðuydum.
Aradan yýllar geçti; evet yýllar… zaman, senin saçlarýna aklar düþürdü; benim “Pamuk Prenses Yedi Cüceler” masalýmýn eskidi yüzü. Artýk biliyorum yýlda kaç gün olduðunu; baharýn nerede baþlayýp nerede son bulduðunu. Biliyorum kuþlar gibi göç edemem ben, biliyorum çocukluðumun içten ellerini tutamam yeniden. Öðrendim iki kere ikinin dört ettiðini; öðrendim insanlarýn ön yargýlarýný bir kirli gömlek gibi üstlerinde taþýdýklarýný; öðrendim, her sonun bir baþlangýca gebe olduðunu; öyle çok þey öðrendim ki baba… Büyüdüm mü ben? Büyümek bu mu?
     Alnýndaki her damla terde ben varým; aðaran saçlarýn her telinde çocuk kalbim var. Buruþan yüzünün her karesinde, sürgün yýllarýmýn yüreði aðlar. Eskiyen sesin içimi titretir; “Yýllar da geçti; yaþlandýk iþte!” diye serzeniþlerin ömrüme aðýr gelir. Al yýllarýmý al… kullanýlmamýþ baharlarýmvar. Hiç küf tutmamýþ gülüþlerim, pasa bulanmamýþ anlarým var… al, hepsi senin olsun. Al, yüreðin bayram koksun.
     Seni öyle çok seviyorum ki… yerine kimseleri koyamýyorum. Ýzlediðim her filmin kahramaný, okuduðum her hikâyenin kazananýsýn. Her seste sen saklýsýn. Ne kadar övünsem az seninle. Öyle çok þey yaptýn ki benim için öyle çok þey… nasýl anlatýlýr bilmiyorum, nasýl dökülür satýrlara bu sevgi, muamma… Düþlerime hiç kar yaðmadý senin yanýnda. Senin yanýnda soyundum bu dünyanýn bencil varlýðýndan, öteki yalnýzlýðýndan. Bildiðim tek þey bunlar… yani, sen varken, bende, benden öte bir ben var.
     “Her kýz düþkündür babasýna.” Diyorlar. Her kýz babasý gibi birini ararmýþ hayatý boyunca. Babasý gibi bir yüz, babasý gibi bir yürek… dedimya babacýðým, kim benzer bu dünyada sana? Kim sýrtlar dört ömrü bir baþýna. Kim göðüsler karanlýðý, tipiyi, fýrtýnayý o süt beyaz kanatlarýyla? Yani bir sen daha yoktur ki bu engebeli, sarp yolda.
     Seni öyle çok seviyorum ki var olma gerekçem… hayatýma kattýðýn her anlam için bir bilsen, ne berrak dualar adýyorum ruhuna. Açýp ellerimi göðe, Allah’a þükrediyorum senin kýzýn olduðum için. Ben büyüdüm mü ne dersin baba? Hayatým pamuk ipliðine baðlý çoðu gün. Çoðu gün isli bir gecenin ortasýnda yanan bir ýþýksýn sen; ellerimden tutup, “Korkma, baþaracaksýn!” diye yüreklendirensin çocuk kalbimi. Bunlar az þey mi?
     Evet baba ben büyüdüm; deðiþti aynadaki yüzüm. Hüzünlerim birikti; ama içimde çoðalan tortulu kimsesizliðime inat kahkahalarým da devleþti. Gelgitler yaþýyorum; sancýlý bir yaþam önümde duruyor, ben çisil çisil yaðýyorum duvarlara hapsolan küf tutmuþ mýsralarýn üstüne. Hayat masallardaki gibi deðilmiþ baba? Öyle, kötümser, izbe sonbaharlar kovulmuyormuþ sihirli bir deyneðe dokununca. Kötü kraliçenin hýncýndan, insaný saðýrlaþtýran bencilliðinden kurtulmak için kaçýlacak Kaf Daðý da yokmuþ. Ýnsan, kendisine takýlýp düþüyormuþ kimi gün; yumruklarýný çözüp
Tutsak ruhunu, haa deyince özgür býrakamýyormuþ. Büyümek, öyle sanýldýðý gibi mor salkýmlý sabahlarý da getirmiyormuþ. Oysa nasýl da didinirdim, nasýl da acele ederdim büyümek için. Þimdi? Keþke, diyorum keþke… olmayan bebeklerime aðlasaydým bir tümseðe oturup günlerce, gecelerce. Þimdi ön yargýlar var kýrmam gereken; setler var aþmam gereken. Beyinler öylesine kör ki… Ýçim bugün o kadar yoksul ki… ama Bu kasvetli kasýma inat, bu içimdeki dilsiz akþama inat, sen çocukluðumsun benim. Hayata asýlan, elleri minicik, saçlarý iki yandan hasretle örülü türkü tadýndaki ilk adýmýmsýn benim.
     Üzülme baba, sakýn kederlenme; mutsuz deðilim de, sadece kaygýlarým var yarýnlara dair. “Yaparsýn!” dediðini duyar gibiyim. Yaparým baba; sen yanýmdasýnya… benim için çatlayan ellerin için baþaracaðým. Bana bakarken titreyen yüreðin için, ayakta kalacaðým. Benden söz ederken, ýslanan gözlerin için, kirlenen gülüþlerimi düþlerimle yýkayacaðým.
     Þimdi sorumluluklarým var: Geçim derdi, var olma çabasý, biz kavgasý, yarýn telaþý… þimdi, küreklere daha çok asýlmak lazým. Þimdi güneþin doðuracaðý taze ilkbaharlara daha çok sarýlmak lazým. Evet yapabilirim baba; yapacaðým da. Sen, yine baþucumda dur masal kokulu yüzünle, aydýnlýk bakýþýnla. Senin için, annem için, annemin bir yudum helâl sütü için hayatýmda temiz bir sayfa açaðým.
     Büyümek bu iþte baba; büyümek, kendine güvenmek demek. Kendini önemsiyorsan, hayattaki duruþunu sorguluyorsan arada bir, nedenlerin, niçinlerin varsa, kýrmýzý çizgilerin varsa, deðer yargýlarýný çöpe atmadan, sevgilerine sanallýk bulaþtýrmadan, yapay kahkahalarý yüzüne hapsetmeden “Ben varým.” Diyebiliyorsan, yüce bir sesle, dimdik bir yürekle… yaþamý soluyorsan, yaþama veriyorsan, yaþamdan alýyorsan, büyüdün demektir baba. Soylu bir yaþam için, soylu bir dünya için, ben varým inadýna. Tuttum ellerinden, tut ellerimden. Yaþým kaç olursa olsun, sensiz yürüyemem baba. Yaþým kaç olursa olsun, ihtiyacým var masallarýna.
     Seni öyle çok seviyorum ki… bazen, düþünüyorum da, her insanýn bir þansý var bu hayatta. Benim payýda sen düþmüþsün. Sen olmasaydýn, ben bu kadar büyüyebilir miydim acaba? Saðol beni yücelttiðin, bana kattýðýn her þey için. Ömrümün her zerresine atýlmýþ bir imza öpülesi ellerin.
     Babalar ve kýzlarýna
     Hasibe Gezgin