Seninle herzaman,yüzyüze olup konuşacaktık.
Bana karşı ilgili alakadardın.
Üstelik,her halin ve sesin ile ne kadar da rahmetli,
erkek kardeşime benziyordun.
Seni görmek,mutlu ediyordu neşelendiriyordu beni.
Aslında,gerçek şuydu:Canım kardeşim veya arkadaşım.
Olduğun yer sıcaktı,çünki ben üşüyordum.Olduğun
yerde aş vardı,çünki ben açtım.
Bir kitap okuyordum.Adı:Müslüman Şahsiyeti.Rahmetli
Babamın adaşı,bir uzak akrabamın hediyesi.
Sen ise,beni tamamen yanlış değerlendirmiştin.
Yeni anladım..ve keder hep yaptığı gibi,yine beni buldu,
herhalde mutlu oldu.
Artık seni,görmeyecek sevinmeyeceğim.Bundan çok da
üzülmeyeceğim.Velhasıl herşey buraya kadar deyip,sana
ölesiye görünmeyeceğim.Gücendim sana,affetmiyeceğim.
Yanlışlar benden,uzak olsun daima!Amin!
