Bir aşkın öyküsü bu;Hayatın savurduğu insanların ,rüzgara karşı durup geriye döndüklerinde yakaladıkları ve oradan devam etmeye çabaladıkları acımasız bir aşk öyküsü.
Baş kahraman bir kadın;ölesiye seven ayrılığı sindiremeyen nefretiyle aşkını bastırmaya çalışan ama bunda muvaffak olamayan bir kadın…
Erkekse yanlış anlamaların kurbanı ,diline kilit vurmuş ama gönlünü yıllara rağmen susturamamış.
Kader onları yıllar sonra hayatın yanlarına kattıklarıyla karşılaştırdı kalabalık bir İstanbul caddesinde.Aradan 15 yıl geçmisti.Ama onlar bunun farkında değillerdi.
Tereddütle yaklaştı elleri” merhaba” demek için.Gözleri kilitlendi birbirine, acabalarla.Neler geçiyordu acaba akıllarından?Unutmuş muydu geçen yıllar da? Yoksa oda gizlemiş miydi kalbinin bir köşesinde geçen yıllara inat kor aşkını.
Bir iki hoş sohbet ,içilen bir çay, vedalaşmak için tekrar uzanan eller ;ama bu sefer daha bir sıkı kenetleniyor,sanki yıllara inat bırakma beni der gibi.
O günden sonra tekrar aylar geçiyor.Ama bu sefer anılar daha bir çok geliyor akla.Her an her yerde ikisininde aklına düşüyor geçirdikleri o güzel saatler,günler.
Dayanılmaz oluyor haber alamamak.Ve çevrilen bir telefonda söylenen sıcacık bir alo tekrar kıpırdatıyor yüreklerinde bastırdıkları kuş kanatlarını.Dile geliyor o güne kadar söylenemeyenler ;içlerinde gizledikleri ,büyütüp akıtamadıkları her şey dökülüyor ortaya.Döküldükçe kelimeler acılarıyla birlikte birbirlerine olan hasretleride çığ gibi büyüyor birlikte aşklarınıda büyüterek.
Geç kalınmışlığın çaresizliği düşüyor bir gölge gibi içlerine.Yaşamak istiyorlar herşeye inat bu tutkuyu.Sönmeyen bu alev yakıyor ikisinide gün be gün büyüyerek
.Sonra mı ne oluyor ?O bir muamma.Bizim öykümüz burada bitiyor.Ama onlar hayatta ve hayat devam ediyor.


Gülşah Süder Uzunmehmetoğlu