‘Bana doðru olanýn ne olduðunu söylemeyin. Biliyorsunuz asla doðru olaný yapmam. Doðru ve yanlýþ izafi kavramlar. Ýþte ben insanlarýn tüm doðrularýna karþý dev bir duvar ördüm. Ýstemiyorum onlarý hayatýmda. Bu yüzden gidiyorum.’

Bize býraktýðý not. Diðer bir deyiþle son sözleriydi. Ondan bir daha hiç haber alabileceðimi düþünmemiþtim. Bugüne kadar…

On sekiz yaþýndaydý gittiðinde. Aslýnda pek umulmadýk bir þey deðildi yaptýðý bana göre. Çünkü o hep uzaklarýn hayalini kurardý. Takma adý bile ‘kaçak’ tý...Artýk siz düþünün. Hep küçük kaçýþlarý olmuþtu ama iþte bilirsiniz, minik fantezilerin hayata geçiþi gibiydi hepsi. Er ya da geç dönüþü oluyordu. Fakat bu nottan sonra uzun bir süre geri dönmedi. Bugüne kadar…

Baþýný belaya sokup duruyordu ve her seferinde beladan kimseden yardým almadan kurtuluyordu. Fakat ben biliyordum bir gün baþý ciddi bir belaya girecekti eðer böyle devam ederse. Gitmeden önce baþýna aldýðý son bela; Mafyaydý. Daha doðrusu mafya babasý olan bir adamýn metresi olma iþine bulaþmýþ, bununla kalmayýp bu kiþiyi tabii ki aldatmýþ ve tabii ki bunu adama söylemiþ, buna ek olarak da ‘ayrýlmak istiyorum, gidiyorum’ demiþti. Buyrunuz size bir adet bela. O kadar kolay deðildi tabii ayrýlmak. Hele hele bir ay içinde, aldatarak ayrýlmak. Ama tüm bunlara kendisi bilerek bulaþmýþtý. Bilerek böyle bir adama takýlmayý istemiþ, bilerek aldatmýþ, bilerek söylemiþti. Kýsacasý her þey bilinçli bir þekilde hatta muhtemelen planlý bir þekilde olmuþtu. Kulaða ne kadar da saçma geliyor deðil mi? Bir de insanlar ona ‘deli, garip, tuhaf, saçma, uzaylý’ dediklerinde kýzardý. Haklýydý herkes ama dediðim gibi o hiçbir zaman baþkalarýnýn doðrularýna inanmaz, güvenmez ve onlarýn doðrularýný umursamaz, onlardan nefret ederdi. Bugüne kadar…

Þimdi arkamda oturuyor o. ‘O’ kim mi? Benim kardeþim. Ne mi yapýyor? Hiç durmadan aðlýyor blues eþliðinde. Neden yanýna gidip, ona teselli vermiyorum ha? Lütfen ama, dedim ya o bunu istiyor. O acý çekmeyi istiyor. Onun mutlu olma fobisi var. Evet teþhisini ben ve onu tanýyan insanlar koydu. O mutlu olma fobisi olan bu yüzden mutlu olacaðý alanlardan kaçan, ona mutluluk veren insanlardan uzaklaþan ve devamlý olarak bela ve sorun arayan, melankoliye aþýk bir kýz. Kendini hiç iþlemediði bir suç için devamlý cezalandýrmak istiyor sanki. Peki neden evden kaçtý? Bunca sene boyunca (sekiz sene) nerede, ne yaptý? Dediðine göre evden kaçmýþ çünkü ona rahat batmýþ. Burada her þeyi tüketmiþ ve dünyayý, yollarý gözüne koymuþ ve gitmiþ iþte. Bu kadar basit olay onun için. Zaten belliydi hep. Benimle konuþurken bile gözleri hep baþka yerlerde, yollardaydý. Esas beni korkutan þey, gözleri þimdi hep bulutlarda. Sekiz sene boyunca minik bir hobo olarak yaþamýþ, ‘güzel belalar’a bulaþmýþ ve evi özleyince dönmüþ. Bunca sene boyunca evsiz ve yurtsuz yaþamýþ. Hala yaþýyor olmasý bence bir mucize. Ama iþte o burada ve sapasaðlam.


Bir hafta sonra


Gitti. Ýntihar etti. Geldikten iki gün sonra intihar etti. Anlamýþtým ben onu. Dedim ya gözleri bu sefer bulutlardaydý onun. Gitti!

O: Fazla detayýna inmeden yaþamak gerek. Zor gerçi ama yapmak gerek iþte.
Ben: Ama hayatýný da bir uçuruma býrakmýþ bir þekilde yaþayamazsýn.
O: Yaþayabilirsin. Esas o zaman yaþarsýn. Kaybedecek bir þeyin olmadýðý an yaþamaya baþlarsýn. Yani uçurumun kenarýndaysan veya uçurumdan aþaðý doðru düþmekteysen. Ama bazen çok sert bir rüzgar esebilir, kaldýramayacaðýn sertlikte, beklemediðin bir rüzgar, fýrtýna gibi bir þey….Ýþte uçurumun kenarýnda yaþýyorsan þayet, o fýrtýnayla birlikte sen de uçar gidersin. Ama yere doðru deðil, bulutlara doðru. Uçarsýn…uçarsýn…uçarsýn. Eðer zaten uçurumdaysan o zaman bile kaybedecek bir þeyin yoktur. Sadece yere çakýlýrsýn. Kimse de üzülmez.


Yanýldýn iþte yine. Ben üzülüyorum kardeþim. Caným kardeþim, bu son kaçýþ çok uzaða oldu.