Ağustos'a düştüm koskoca bir yalnızlıktan,
Mevsimleri yüreğime dar eden her sonsuzluktan,
Yoruldum belki bulutlar gibi,
Her sabaha yağmur olup çaresizce yağmaktan,
Koşmaktan belki,belki şiirlerde kendime kaybolmaktan,
Ama yorulmadım sevdiğim asla,
Sana ağustos'ta aşk kalmaktan,

Yaşamaktan belkide,
Ve belkide ellerini tutamamaktan,
Birbaşıma bırakılmaktan değil sevdiğim,
Değil gecelerce sensizliğe korkmaktan,
Sende yalnızlığımı bitiren her aşktan,
Aşkım adına anlaşılmamaktan,
Oysa bildiğin ben,
Ağustos'a düştüm senin aşkından,
Yağmurda ıslanan gül kurusu,
Karanfil kokusu dudaklarından,

İşte bir mevsim daha gidiyor sevdiğim,
Sende unutamadığım her yalnızlığımdan,
Tükense de içimizdeki anlaşılmayan zaman,
Bil ki,yüreğindir yüreğime en son kalan,
Bana bıraktığın aşk ile,
Her uykusuzluktan....



Ey aşk diyerek başladığımız her cümlede aşk kendini anlatır.Aşk kendinde ne beni bu halimle,nede seni göremediğim gözlerinden kolayca bana tanıtır. Ne dersek diyelim aşk bize kendinden, kendimize pay biçtiğimiz kadar çoğalandır.
Cümleler içinde kaybolup gidiyorum oysa, kendi sesimle kendi kelimelerime aşk'ı öğretiyorum belki de. Ki her kelimeyi başucunda bekliyorum çoğaldıkça aşk olurmu acaba senden bana diye. Ne kadar basitleşsemde zor kalıyorum üç harfin yanyana gelerek bütünleşmesine. Yalnız seni seviyorum.

Her kelime bir oyun belkide bana. Birbiri içine girmiş, bütün imgeleri gizlenmiş, gerçek bir aşk belkide yüreğim sana. Anlatmaya başlıyorum seni ey aşk. Sen ağustostan kalansın bana.

Bir şiir gibi okşuyorsun rüzgarlarda saçlarımı.Ben dağıldıkça sen topluyorsun. Ben yazıyorum seni, sen sabahlara kadar bıkmadan okuyorsun.

Ben aşk diyorum, sen geçip giden bir zamanda meşk bırakılıyorsun bana. Ya ben seni anlamıyorum, yada sen beni anlatamıyorsun. Ben seni seviyorum sevdiğim sen bana aşk katıyorsun.

Buluşamıyoruz seninle içimizdeki anlamını yitiren bütün kelimelerin mevsimsizliğinde. Seni seviyorum dediğim ağustos, bizden geçip gitsede.

Ve ben seviyorum seni, sen ne kadar sevdiğimi bilemesende.

Aynada kendini seyrettinmi saatlerce, yalnızlığına kendini öğrettinmi ey aşk, sen ayışığı olupta pencereme rüzgarları getirdinmi, yakamozlara yıldızlardan hiç selam verdinmi, anlattınmı kendini bana, kendinde beni yaşadınmı sen ey aşk.

Hani çığlıkları sevinçlerin, hani çocukların ağlayan yüzlerindeki hüzün, hani yağmurların sessizliği, hani sevdalımın gülen gözleri.

Neredesin ey aşk.

Mevsimlerden yaz, aylardan ağustos bıraktığın bana. Hangi bulutu yakaladın yüreğince, özgürce hangi gökyüzünden öptün dudaklarımı, bir ben ıslandım yağmurlarında ey aşk, ve bir ben en büyük günah bildiğim zamanlardan geçerek kimsesizliğimle, senden öğrendim en büyük sevdalarımı sevdiğimde.


Gecelerce sen yoktun, ben yaşadım, ben tanıdım yüreğimden daha değerli kıldığım bir insanı kendi yüreğimde. Ama sessizce, ama özgürce.

Sen neredesin ey aşk.

Ve inandım, basit yaşayacaksın basit dediği her kelimeye, her kelimesinde seni, sadece seni ey aşk; Sevdiğimin yüreğinde sonsuza kadar büyütmeye.

İlk defa yağmur yağdı ağustosta senden bana.Ve sancısını taşırken uzaklığın, ben sevdalımın ellerinden alıştım yokluğuna.Aynalara bakma ey aşk, kendime yorgunum, ben sana değil yalnız sevdiğime vurgunum.

Sen aşkıma ağustos kalansın ey sevdam, aşk bir yana, ben sana yüreğimi veriyorum. Seni aşktan daha çok seviyorum.