Ve biz insanoðlunun üstüne birden bir serinleme gelir... Kayganlýktan, akýþkanlýktan sýyrýlma isteðiyle birden çýðlýk. Ne olduðunu anlamadan çakýlma baþlar. Bazen de alýþkanlýk isteði... Çeliþkiyle dolu alýþkanlýk ve deðiþkenlik evliliði dolanýr bazen de... Ve en sonunda anlaþýlýr yine. Düzelmeyecek insanoðlu...

Ýki seçenek vardýr... Ya köprünün üstünden çýðlýk atmak için atlanýr ya da çýðlýk attýktan sonraki utançla...

Deniz dibi hep aynýdýr ama. Serin... Birkaç balýk bakar, bazýlarý beðenir akþam yemeði yapar. Bencil cenaze avcýlarý çýkmazsa tabii ortaya... Serinlik yine de serinliktir ama. Birkaç dakika da, birkaç uzun zaman da olsa...

Bir de öncesi vardýr... Baþlangýcý hatýrlanmasa da. Ýnsanoðlu onu da bilmez hiçbir zaman. Bilinci ne zaman yerine gelmiþtir, ne zaman dinlediði müziði anlamaya baþlamýþtýr. Oysa ilk bilinç dar bir sýcakta þekillenir ilk kez. Hatýrlanmaz... Ýlk serinlemeyle delice gülümsemeler etrafta toplanýr. Ya da deli bunlar deyince baþlar serinlik... Sonra ýsýnýr yine hayat... Isýndýkça gülümsenir, gülümsedikçe serinlenir.

Bir ara da karýþýr birbirine gerçeði ile sahtesi. Çünkü bu sefer de ateþ basmýþtýr. Dinginlik aramak adýna iyice harlanýr herþey. Sonra da dinginlikte sýkýlýr insanoðlu... Oysa farkýnda olmaz yavaþ yavaþ asýl serinliðin ne kadar yakýnda olduðunu. Sonra... Sonra daha da artar ýsý... Artar... Artar... Artar... Bilgeliði körüklemeye çalýþýrcasýna sýnavlar dizer arka arkaya... Artar... Artar... Artar... Yavaþ yavaþ sakinlik çöker korkudan. Yeniden serinleme...

Ve birgün gelir insanoðlu bu harlanma, serinleme döngüselinden sýkýlýr. Gerçek serinleme baþlamýþtýr... Çünkü hileyi çözmüþtür insanoðlu... Balýklarýn yanýnda, köprünün üstünde deðildir olay. Neredeyse termodinamik temel yasalarýný bilen uzmandýr artýk. Uzman mý? Ben mi? Hayýr deðilim...

Hadi gidip köprünün üstünde çýðlýðýmýzý atalým ve eve gidip uyuyalým...