"Mevsimsiz ortaya çýkan bir sis tarafýndan bu askerlerin tümü yutuldu. Bu sis güneþ ýþýnlarýný çok güçlü bir þekilde yansýtýyordu. Topçulara hedef gösteren askerlerin gözleri kamaþtý. Hedef bilgisi gelmediði için, top ateþi bir süre kesildi. Sisin yuttuðu askerleri daha sonra ne gören , ne de duyan oldu."


1. BÖLÜM:Kulübe

Çanakkale'nin koca tepelerini aydýnlatan patlamalar, küçük evi de sarsmýþtý. Tepelerin arasýna tek baþýna kondurulmuþ bu evde yaþayan kamburu çýkmýþ yaþlý adam yapabileceði en hýzlý þekilde dýþarý fýrlamýþtý. Gerçi dakikada bir adým atýyor gibiydi ama onun yaþýndaki birinden de daha fazlasýný bekleyemezdiniz.
Yüzünde kesin bir kararlýlýk barýndýran bu adam, yavaþ da olsa tek katlý evi ve içinden her türlü koku yayýlan ahýrý geçmiþti . Þimdi hedeflediði kulübeye yaklaþmak üzereydi. Bu küçücük kulübeden ne umuyor olabilirdi ki?
En sonunda kapýya vardýðýnda biraz duraksadý. Tekrar havaya baktý. Gökyüzü ýþýl ýþýldý.Ama bu bir þenliðin habercisi deðildi. Aksine bir yasýn habercisiydi. Aðýr iþiten kulaklarý bile patlama seslerini duyuyorsa cidden durum vahimdi.
Zaman kaybetme lüksü olmadýðýný hatýrladýðýnda elindeki anahtarý sakince yerine takýp, çevirdi. Hafif bir gýcýrtý tepelerden gelen gümbürtülerin arasýnda daðýlýp gitti.
O klasik yavaþlýðýyla kulübeye girdi. Ýçerisi tarla ve tamir aletleriyle doluydu: çekiçler, kürekler, kazmalar, týrmýklar... sarsýntýnýn etkisiyle hepsi denizden çýkmýþ balýk gibi titreþiyordu. Birbirine çarpan demirlerden çýkan ses birþey anlatmak istiyordu sanki.
Ýçeriye girip incelemeye baþladý yaþlý adam. Elini demir aletlerin üstünde gezdirdi biraz. Onu buraya getiren neydi? Niye gecenin bu vaktinde gelmiþti buraya? Tabi ki de bunun cevabý çok basitti: Doðru zaman gelmiþti. Kendisine verilen görevi yerine getirmeliydi. En azýndan ölmeden görevini tamamlayacaktý, yani öyle umuyordu.
Odayý biraz süzdükten sonra asýl hedefine doðru yöneldi. En uzak köþedeki tuðlalarý teker teker kaldýrdý yerinden. Ýlerlemiþ yaþýna raðmen büyük bir güçle yapýyordu bu iþi. Bambaþka bir kudret gelmiþti sanki. Bu yoðun çalýþmasý sonucunda da hedefine ulaþmýþtý. Tuðlalar çekildiðinde uzun bir kutu çýkmýþtý ortaya. Kutunun üstünde yýllarýn etkisiyle solmuþ ama halâ okunabilen bir isim vardý: 'Salih Çavuþ'. Kutuda kendi adýný gören adam duygulanmýþtý. Ama tek damla yaþ dökmedi. Kararlýlýkla ama narince-zaten pek bir kuvvet uygulayamazdý- açtý kutuyu. Kýrmýzý ipekten bir kumaþ çýkmýþtý karþýsýna þimdi. Heyecanlanmýþtý. Aradýðý þeyi bulamam korkusu yayýlmýþtý bedenine kýsa süreliðine; fakat birkaç saniye sonra telaþýnýn gereksiz olduðunu fark edip rahatladý. Halâ oradaydý. Tam baktýðý alete dalmýþtý ki; þiddetli bir sarsýntý 'acele et' dercesine uyardý Salih Dede'yi.

Büyük bir telaþla kutuya uzanýp içindekini aldý. Yine, yüz yaþýný aþmýþ olmasýna raðmen ulaþabildiði en büyük hýzla dýþarý fýrladý. Hem de elinde aðýr bir nesneyle. Bambaþka bir kuvvet vardý Salih Dede'de. Büyük bir kaosun içine tek baþýna ilerliyordu.