Þairler vardýr doðrularý, gerçekleri dile getirdikleri, daha insanca ve daha güzel bir dünya istedikleri için susturulmak istenen, hapislere atýlan, çok sevdikleri yurtlarýný, memleketlerini terketmek zorunda býrakýlan. Þairler vardýr, kendilerine eziyet edenlerin adlarý tarihin utanç sayfalarýna geçerken, þiirleriyle ölümsüzleþen.

Þairler vardýr kendi ülkelerinde, anadillerinde unutturulmak istenirken, ünleri ülkelerinin sýnýrlarýný aþan, þiirleri, kitaplarý baþka dillere çevrilerek, dilden dile, elden ele dolaþan; dünya insanlarýna aydýnlýk, sevgi, barýþ ve umut taþýyan. Bizim de onur duyarak, göðsümüzü gere gere bizim þairimiz diyebileceðimiz böyle büyük bir dünya þairimiz var: Nâzým Hikmet Ran.

Bu yýl Nâzým Hikmet´in 100 doðum yýlý kutlanýyor. Birleþmiþ Milletler Kültür Örgütü (UNESCO) 2002 yýlýný Nâzým Hikmet yýlý ilan etmesi söz konusu. Tüm dünyada anma törenleri, kutlamalar düzenleniyor. Televizyon kanallarý, dergiler, gazeteler ondan bahsediyor. Ne Türkiye´de ne de Almanya´da onun adýný duymayan kalmamýþ gibi. 7. sýnýftaki öðrencilerim bile ondan söz ediyor. "Nâzým Hikmet kim?" diye soruyorlar. Gözlerim doluyor. "Ah sevgili çocuklar nereden baþlasam, nasýl anlatsam size o güzel insaný, büyük þairi?!" diye iç geçiriyorum. Gerçekten, nasýl anlatýlabilir çocuklara o "mavi gözlü dev"? Biliyorum onlara Nâzým´ý en iyi yine Nâzým anlatabilir, þiirleriyle, þiirlerinde atan kocaman çocuk kalbiyle. "Dünyayý verelim çocuklara, hiç olmazsa bir günlüðüne, oynasýnlar allý pullu bir balon gibi..." diyen þairi sevmez mi çocuklar?

10. sýnýf öðrencilerime kendilerinin seçecekleri bir konuda inceleme, araþtýrma yazýsý yazdýrmak istiyorum. Boþ zamanlarýnda þiirler de yazan baþörtülü bir öðrencim "Ben Nâzým Hikmet´i anlatmak istiyorum!" diyor, sarýlýp yanaklarýndan öpmemek için zor tutuyorum kendimi. "Tabii" diyorum, "Ne güzel olur!" Derste kullandýðýmýz, Almanya´da hazýrlanmuþ olan kitaplardan birinde Nâzým Hikmet´in de bir kaç þiiri var. Yani isim onlara yabancý deðil. Ama yine de ona hiç ilgi duymayacaðýný sandýðým bir öðrencimin Nâzým Hikmet"i seçmesi beni duygulandýrýyor. Heyecanlanýyorum ve sýnýfa Nâzým´ýn,


"Tahir olmak da ayýp deðil Zühre olmak da

Hatta sevda yüzünden ölmek de ayýp deðil

Bütün iþ Tahir ile Zühre olabilmekte

Yani yürekte... "



dizelerini okuyorum. Tüm öðrenciler ilgiyle dinliyor. O ders boyunca Nâzým Hikmet´ten bahsediyor, þiirlerinden örnekler okuyoruz:



Dört nala gelip uzak Asya´dan

Akdeniz´e bir kýsrak baþý gibi uzanan

bu memleket bizim

Bilekler kan içinde

diþler kenetli

ayaklar çýplak

Ve ipek bir halýya benzeyen bu toprak

bu cehennem bu cennet bizim

Kapansýn el kapýlarý bir daha açýlmasýn

Yok edin insanýn insana kulluðunu

Bu davet bizim..."

"Biz de Nâzým´ý seçmek istiyoruz", diyenler oluyor. Sonunda okulun yabancý, Alman tüm diðer öðrencilerine Nâzým´ý tanýtmak için bir "Nâzým Hikmet Günü" düzenlemeye karar veriyoruz. Okulun tiyatro kolunu yöneten Alman meslektaþým, "Birlikte düzenleyelim" diyor, "O bizim de þairimiz!" ve ardýndan,


"Yaþamak bir aðaç gibi tek ve hür

ve bir orman gibi kardeþçesine

bu hasret bizim."

dizelerini Almanca olarak söylüyor.

Ey koca yürekli þair, seni tanýyýp da sevmeyen var mý, acaba? Nâzým´ýn büyüklüðü iþte burada. Yani, hangi milletten, hangi ulustan olursa olsun genç, yaþlý tüm insanlarý sarabilmesinde, onlarýn dile getiremedikleri özlemleri, sevdalarý, umutlarý dile getirebilmesinde. Sevdaya mi tutuldunuz, Nâzým gibi,


"Sevebilirim,

hem de nasýl

dile benden ne dilersen,

canýmý, gözlerimi..."

diyebilmelisiniz. Sevgiliniz size yüz mü vermiyor, aldýrmayýn:



Yani sen elmayý seviyorsun diye

Elmanýn da seni sevmesi þart mý?

Yani Tahir´i Zühre sevmeseydi artýk

Tahir ne kaybederdi Tahirliðinden?

deyip geçin. Ölümden mi korkuyorsunuz, bundan daha insancýl ne olabilir ki:



"Yedi tepeli þehrimde

Býraktým gonca gülümü

ne ölümden korkmak ayýp

ne de düþünmek ölümü..."

Sevgilinize hasret mi kaldýnýz açýn telefonu ona þu dizeleri okuyun:



"Yüz yýl oldu yüzünü görmeyeli

belini sarmayalý

gözünün içinde durmayalý

aklýnýn aydýnlýðýna sorular sormayalý...

Ayný daldaydýk ayný daldaydýk

ayný daldan düþüp ayrýldýk

aramýzda yüz yýllýk zaman

yol yüz yýllýk..."

Yaþamakla baþýnýz dertte mi, onun þu dizelerine kulak verin:



"Yaþamak ne güzel þey

Taranta Babu

Anlayarak bir usta kitap gibi

bir sevda þarkýsý gibi duyup

bir çocuk gibi þaþýrarak

YAÞAMAK...

Yaþamak

birer birer

ve hep beraber

ipekli bir kumaþ dokur gibi...

Hep bir aðýzdan

sevinçli bir destan

okur gibi yaþamak."


Nâzým Hikmet´i tanýyýp müthiþ sevdiðimde lise öðrencisiydim. Yani öðrencilerimin þimdi olduðu yaþlarda. Ýlk tanýþmamýzdan bu yana beni hiç yalnýz býrakmadý; en yalnýz, en kederli, en sevdalý günlerimde, zor yýllarýmda, verdiðim mücadelede hep yanýmda oldu. Yazdýðým þiirlerde bilincinde olmadan ona öykündüm, onu taklit ettim.

O þimdi de koca yüreðini öðrencilerime açtý, çarpýcý dizeleriyle kendine çekti, onlarý þair kanatlarýyla kucakladý. Kendine uzanan ellerini sevgiyle tuttu. Sanýrým onlar da benim gibi, Nâzým´ýn elini hiç býrakmayacaklar. Irkçýlýðýn, yabancý düþmanlýðýnýn kol gezdiði, dayanýþmanýn, kardeþliðin, umudun, içi boþ sözlere dönüþtüðü bu ülkede, ondan güç alýp ayakta kalmayý öðrenecekler. Ne öðrenmesi! Ölü topraðý serpilmiþ bu topluma yeni bir renk, yeni bir ses yeni bir hayat getirecekler. Nâzým Hikmet onlarýn da þairi olacak, onlarýn dilinde, onlarýn kavgasýnda yaþamýný sürdürecek ve


"Türküler söylendikçe Türk diliyle

Seni seviyorum gülüm, dendikçe Türk diliyle

Türk diliyle gülünüp

Türk diliyle aðýtlar yakýldýkça..."

yaþayacak.


©Mevlüt Âsar