Savunmasý olmayan bir bebek gibi huzursuz ruhum.Kaybolmayý ilk defa bu kadar çok istiyorum.Hayatý görmezden gelmeye çalýþmak ne kadarda zormuþ meðer.Biri yere düþtüðünde ,elini tutucak kimsesi olmayan biri olmak imkansýz deðilmiþ meðer...Umutsuzluk aslýnda çokta yakýnmýþ.Beklentiler her zaman istendiði gibi olmuyormuþ meðer.Yaþayarak öðrenmek hissedilen en büyük acýymýþ hayatta!Zamani geri almayý nasýl da çok istermiþ biz yaratýklar.Yaptýðýmýz hatalar ya da iyilikler ,hangileri bizi deðerlendirmeli?Hangileri bizi cezalandýrmalý veya ödüllendirmeli!Bunlarýn cevabýný kaçýmýz öðrenebildik ki..