Yalnızlığı gece sanırdım ben sevgili
Sadece yıldızlarla konuşur yüreğim
İnceldiği yerden göçer üzerime hazan.
En çok sonbahara yakışır varlığım,
Ve her sonbahar ölüme, yaşama saçmalığını anlatır düşlerim.

Karanlık bir günün ardından, gözlerinin renginde gecelerim. Bu gece de üşüyen ellerimden kaçıyor hayalin. Hakkım yok mu nefesinde ısınmaya. Dost sohbetlerinde seni anmaya korkuyor dilim, ağlıyorum. Yokluğunda; boğuluyorum hüzünlerde sevgili. Ellerimi bırakmasın hayalin. Şiir yollarının sonunda kapım açık gir içeri.

     Hayallerimizde ayak basıp yerleştiğimiz coğrafyalara yayıldı bak sevdamız. Silinmez izler bıraktı yokluğun oysa nefes aldığın her yeri yurdum bellemiştim. Zalimsin işte, hani nerde nefesin. Çabuk ol hadi; gel, yüreğime kök salan özlemle boy veren dallarımı budadı ümitlerim. Sevdalı ayaklanmalardaki yüreğim karanlık himayelere girecek, hazin sonuma yetiş.

Her şey değişiyor zamanla biliyorum. Bazen istesek de değişmiyor hiç bir şey. Hiç bir zevkim, tek bir alışkanlığım bile değişmedi sevgili. Yine dinliyorum şarkılarımızı. Yine nefes alıyorum işte. Yaşamak denirse buna yaşıyorum.

Hayalinle arındırıyorum kusursuz dizelerimi. Lirik bir gece tutuyor ellerimden, sevdam aşikar. Senin bilmediğin yeni şarkılar dinliyorum. Eskiden olduğu gibi mizah yazmak istiyor kalemim. Ancak yüreğimdeki sevda göçünün her şeyi alt üst ettiği malum. Kendimce anlatıyorum hüzünlerimi işte. Sen müstakil düş evimizde gülümse, ben duymasam da mutlu günaydınlar olsun dilinde.

Yeni bir soluk yerleşti nefesime. Her solukta içim üşüyor sevgili. Bir şiirin umudu ellerimi ısıtır şimdilerde. Sözlerimi topladım ışıklı gözlerinden. Yağmurun bereketini giyindim. Şiddetli sağanakların altında sınırsız sevgimden kopardım adının harflerini. İçim acıdı. Ufkum daralırken zehroldu günüm. Kapımı karanlıklar araladı. Hadi kurtarsana beni ey yar! Seslensene karanlıklardan, ömrüne anlam veren adımı. Neyin nesi bu sessizlik. Tanrının bahşettiği hayatımı ilelebet karartmak niye? Söyle bana.

Zifir karanlıkların emrinde şimdi yüreğim ve ben bu zemheriye senin adını verdim sevgili. Sana sarılmadığımca sarıldım ona. Boşluğunda yankıladım isimlerini, sırf bana geri dönsün diye… Kirpiğinde çırpınan ölümü öldürdüm.

Birbirinden kopuk, anlamsız, rast gele cümlelerim örgütlenemedi seni anlatmak için. Gecelerden kalma ışıltılı anlamlar kovuldu şiirlerimden. Sevda dünün şehri yüreğimde. Peki ya sen?… Hayat damarlarımı referans alan her nefesin, dua oluyor mu hala dudaklarına.

     Zaman kendi yolunda yürüyor, yarın uzak mı bilmiyorum. Geniş soluklar aldıran dünyanın ikamesiyken gözlerin; acıttı bu sevda beni. Uykularımın bölündüğü, en uzun geceler misafirim yokluğunda. Bir sarhoşun naraları gibi haykırmak geliyor içimden sevgili. Haykırmamak için, çıldırmamak için; elden çıkmış geçmişi bugünle bağışladım, ömrüme ekledim yeniden kızma bana.

Hep savaştığım hayatla uzlaştım. Kılavuzum yalnızlık, mutluluğum pişmanlık oldu. Alnımdaki tek çizgide hayallerimden başka gerçeğim olmadı. Gözlerin gitmişken gözlerimin hizasından, doğru bildiklerimi ters yüz ettim. Beni bekleyen ölümlere sırtımı dönüp, beklemeyen bir yaşama gittim.

“Kapına uzak duvar diplerinde bekledim seni.
Gelmedikçe çoğaldın içimde.
Üstüm başım hatıra,
Bağışla beni…
Anlatamadım…
Bir harf bile etmedi yalnızlığım.”

13/09/2007

Ayşegül TEZCAN