Bu ülkede satýlmadýk herhalde sadece biz halk kaldýk. Hoþ çoðumuz marka sahibi olmak derdinde, pek çok uluslar arasý þirkette kölelik yapýyoruz ama yine de resmi olarak ihale ile satýþa çýkarýlmadýk.

Adým attýðýmýz topraklarý kendimizin sanýyoruz, bir havalarda geziyoruz ya, deðil aslýnda. Kullandýðýmýz telefon hattýndan, bindiðimiz otobüslere, paramýzý ödeyen þirketlere kadar her yer satýlmýþ durumda. Þimdi köprülerle, otoyollarý da özelleþtireceklermiþ, buyurun gittiðimiz yollar da bizim olmayacak.

Kemal Unakýtan zamanýnda açýklama yapmýþtý, “Sat sat bitiremedik amma komünist milletmiþsiniz!” diye hatýrlar mýsýnýz? Vatanýmýzýn öz sermayesine sahip çýktýðýmýz için de suçlu olduk. Birileri satýyor, sattýklarý ile bu ülkeyi var eden deðerleri deðiþtirmek için kaynak yaratýyor, bu ülkenin halký, týpký Osmanlý zamanýnda olduðu gibi kölelik yapmaya, aç oturmaya, sahip olduklarýnýn %40’ýný devletine vermeye, yemeden içmeden devleti, ecnebisi için çalýþmaya devam ediyor. Ve bu ülkenin nimeti ne hikmetse gerçekten bitmiyor.

Birinci dünya savaþý zamanýnda her þeyin ecnebinin elinde olmasý gibi, þimdi de resmi olarak her þeye sahipler. Yarýn bir gün savaþ çýksa, telefon hatlarýmýz bizim deðil, yollarýmýz gitti gidiyor, çete kurup direniþ yapacak yüreðe sahip kimseyi de göremiyorum ortalýkta, herhalde zamanýnda kabul etmediðimiz mandalardan birinin içine yavaþ yavaþ girip, sömürülmeye devam edeceðiz.

Sizin az da olsa umudunuz var mý bilmiyorum ama, benim ne bu ülkeye, ne vatandaþýna ne de gelecek nesline bir inancým yok. Herkesin tek derdi kendi günü… Elbet açlýðýn, yokluðun içinde kimseden idealist olmasýný beklemiyorum ama, ekmek kavgasýný verdiðimiz bu ülke artýk bizim olmadýðýnda sanýrým ekmeði de dilenmek zorunda kalacaðýz.
Herkes birlikte beraberlik içinde olmamýzý söylüyor ama ben baþýndan sonuna bu zincirde birlikte olan kimseyi göremiyorum. Ne halký örgütleyen, ne bilinçlendiren ne de ne yapýlmasý gerektiðini anlatan kimseyi göremiyorum.

Futbolundan siyasetine, ticaretinden eðitimine herkeste bencillik hakim. Bir de küstahlýk baþladý bu ülkede. Parasý olan küstahça yanlýþý bile savunur oldu. Halk hala sessiz, öylesine sindik ki elimizdekinden de olacaðýz korkusuyla susup oturur olduk.

Ateþ düþtüðü yeri yakýyor iþte ölen erlerimizin aileleri dýþýnda bu acýyý hisseden bunun için çabalayan da yok. Sessizlik büyük güçtür kullanmayý bilene, onu bile yapamýyoruz. Her kafadan bir ses çýkýyor. Anlamsýz gürültüler.

Ben yoruldum artýk söylenmekten, baðýrmaktan, susmaktan. Siz inanýyor musunuz bu ülkede bir gelecek olduðuna? Siz hala doðurduðunuz çocuklarý bu ülkeye þehit vermeye niyetli misiniz? Siz hala yediðiniz ekmeðin %40’ýný bu devlete vermek istiyor musunuz? Siz hala kazanmasýnýz da vergi ödemekten sýkýlmadýnýz mý? Siz heceleme yarýþmalarý olan bir ülke istiyor musunuz? Siz doðurmak istiyor musunuz? Siz emek vermek istiyor musunuz? Siz Türk olmaktan utanmaya baþlamadýnýz mý? Bu Türk adýnýn gururunu yok edenlerden sýkýlmadýnýz mý?
Bizi de toplu halde satsýnlar da, kime neye hizmet ettiðimizi bilerek kölelik yapalým bari!