yaralar
ellerimde
dizlerimde
gözlerimde
aðzýmda
yüreðimde
yaralar
acýlarýmda
kaygýlarýmda
mutluluklarýmda
sevinçlerimde
küçük bir gülücükte
bir dudak kývýrmada
yaralar
siz düþtüðünüzde
tut elimden kaldýr beni dersiniz
uzatýr elinizi sýkýca tutarsýnýz sevdiklerinizi
ne
ellerim
ne gün ýþýðý oynar göz bebeklerimde

göz bebeklerim
gün öyle vakti tutmaz
yaralar beni

yüzümde yaralar
dilimde yaralar, dilim tutmaz

siz baðýrýrsýnýz
tutar diliniz sevdalara

tutar diziniz
yürür daðlara
tutar eliniz yürür kentlere köylere bellere
alýr baþýný gidersiniz

yaralar yaralar
yaralar beni
tutar güneþ gözlerimden
gözlerim yüzüm yaralar
içim yanar
bir yudum su
yaralar yakar beni


bir parmak uzatýr
annem
tutar, tutmaz ellerim
annem yaralar beni

dokunmak isterim yüzüne
gitmez, yetmez ellerim
yüreðim yaralar beni


þu;
upuzun boylu boyunca yattýðým
döþek, yorgan
baþýmý hiç kaldýramadýðým þu yastýk
yaralar beni

tutar kardeþim
kahkahayla çýnlatýr kulaklarýmý
yüzüm gözüm tutmaz
     bir gülücük yaralar beni

ille de
þu bana bakan gözler yok mu
onlar yaralar
Þu yolda okula yürüyen çocuðun adýmlarý
o yürüyüþü
bilmeyen pamuksu ayaklarým
     yaralar

yaman en yamaný da anne
þu anlamýný bilmediðim anlayamadýðým
bakýþlar yok mu
onlar yaralar
onlar ille de onlar anne

tutsa dilim
dudaklarým seninkiler gibi dursa yerinde
diyeceðim annem

benim için bir bakýþ bul
elsiz ayaksýz dudaksýz yürüyüþsüz
sadece gözleri olan bir bakýþ anne
benim için
sadece gün ýþýðý olan bir bakýþ bul anne.

Muðla Dalaman Gürleyik Köyünde
20     Aðustos 2007
Nihal Adýnda 10 yaþýnda dizleri üzerinde yürüyen bir kýz çocuðu için yazdým.
Turgay Delibalta