Yalnýzlýðýn baþ köþesine oturmuþsun arkadaþým,
Yerin güzelmiþ, sessiz, sakin…
Alýp gidiyor deðil mi bu köþe insaný?
Çaprazdan dayamýþsýn omuzlarýný da duvara,
Gözlerin uçsuz bucaksýz deryalarda,
Ellerin yelken açmýþ bir kaþýk suya,
Ve kafa bir dünya….
Saðlam mý dersin? ….

Parmak aralarýn sararmýþ arkadaþým,
Düþündüðünü tabakandan çýkarýp, sarýp içiyor musun?
Aldýðýn her nefeste, yorulmuþ köpeklerin hýrýltýsý çýkýyor arkadaþým,
Nefes nefes içine çekip, ciðerlerine dolduruyor musun?

Gözlerinin içi kan çanaklarý gibi arkadaþým
Gözlerini sürgüne gönderdiðini mi sanýyorsun?
Gönlüne vermiþsin gözlerini, umutsuz bekliyor bakýþlarýn
Bir gün geleceðine inanýyor musun?

Belin kurumaya yüz tutmuþ kavak aðacý gibi yýlmýþ arkadaþým.
Böyle oturmayý yaþamak mý sanýyorsun?
Yalnýzlýðýn da baþ köþesine oturmuþsun arkadaþým,
Yýkmýþsýn koca koca çýnarlarý….
Yakýþýyor mu dersin?