Sıradan bir insandı.
Sıradanlıkların içinde yitip gitmemek için,bir paragrafın içine hapsetmişti kendini.
Tek zararlı alışkanlığı sigaraydı,bazılarına göre de şiir yazmak.
Hançerli kelimeleri biçim biçimdi.
Gözlere mutlak surette nem katardı mısraları.
Onun adı Hüseyin'di.
Talebeydi.
Boy boy kitapları kalemleri vardı.
Çoğunun ucu şiir yazmaktan körelmiş,işporta işi kurşun kalemler taşırdı.
Ucuz bir odada kıt kanaat geçinir,duşsuz bir odada yatardı.
Pek kimseyle konuşmazdı yerli yersiz.
Herkese açmazdı şiirlerini.
Gece oldu mu dökülüverirdi beynindekiler satırlara.
Onun adı Hüseyin'di.
Kaçmıştı bir yerlerden.
Kopup gelmişti şehrin kum tanelerinden biri olmak için.
Celal vardı okuldan,bir de Hasan.
Bir tek,ikisiyle paylaşırdı az sayıdaki sırlarını.
Bir tek Hasan'la Celal bilirdi Hüseyin'in umutlarını.
Kar yağarken yazardı, yaz gelene dek yazardı.
Ne mektup beklerdi birilerinden
ne geldiği yere döneceği günü.
Yakışıklı çocuktu kimse farketmesede.
Onun adı Hüseyin'di.
En çok demli çayı şekersiz severdi.
Bir de dudaklarına yapıştırıp sigarasını,kendi çapında bir şeylere çatmayı.
Bir dağ gibiydi düz ovada.
Dağın tepesinde bir ova gibi.
Türkü söylerdi dinleyenler can dostları.
Kimseye ilişmezdi.
Ne kimsenin yolunu kesti
ne yolu kesildi.
Öylesine,yaşamış olmak için yaşayanlardandı.
Onun adı Hüseyin'di.
Derken okul çıkışında birgün
Hüseyin yine demli bir bardak çayı avuçlarına sarmış, Hasan'la Celal'i bekliyordu.
Biraz gecikti ikiside.
Gelirken de üç kişiydiler.
Bir kız vardı yanlarında,Hüseyin'le tanıştırdılar.
Kız adını söyledi önce,sonra elini uzattı.
Hüseyin sevmedi kızın adını
Ona kendi bir ad taktı.
Bir şiir aşığıydı kız.
Hüseyin okudu,kız dinledi.
Kız tebrik etti kibarca ve İstanbul Türkçesi ile
Hüseyin masum ve mütevazice kızaran yüzünü gizlemeye çalışarak
''Sağol'' dedi.
Kız gitti.
Hüseyin kıza şiirce bir isim taktı.
''Buram buramdı gelişi,Reyhan olsun'' dedi.
Sonraki gün Reyhan yine geldi.
bir sonraki gün
ve daha sonrasında da..
Hatta aylarca.
Hüseyin ilk kez hissetmekteydi kalbinin çarptığını
İlk kez duyumsamayı öğrendi Reyhan'ın gözlerinde.
En el değmemiş özlemle Reyhan'dı artık başlamışların sonu
ve sonrakilerin tek başlangıcı.
Artık mısralar Reyhan'a akıyordu.
Sevgiler de öyle..
Şiirli,türkülü,sohbetli günler geldi geçti.
Reyhan'ın ''Merhaba''sının Hüseyin'in ''Memnun oldum''unun üzerinden yıllar geçti.
Hüseyin kendinden çok sevdi.
Ona yazdı,onu yazdı,onu söyledi.
Artık sıradan insanların arasında,sıradanlıkların içine hapsetmiyordu kendini.
Ayna ile aralarından su sızmıyordu mesela.
Nasıl da gülüyordu gözlerinin içi umutla.
Bir kış günü,Hüseyin'in demli bir bardak çayı sardığı bir gün
Reyhan geldi.
Bu kez merhabaların en soğuk olanı döküldü dudaklarından
''Gidiyorum''dedi kız.
''Hem de dönmemek üzere''
-Ne zaman?
-Yarın.
Bardak kırıldı.
Hüseyinbaştan sona yarıldı.
Zorunlu sohbetler yapıldı o akşam,o son akşam.
Mecburiyetler ve lanet olsunlarçoktan kesmişti Reyhan'ın biletini.
Kim zapt ederdi bilinmez o gece Hüseyin'i.
Reyhan gitti.
Artık son bir görüşü kalmıştı Reyhan'ı.
O son akşamHüseyin sığamadı milyonlarca insanın sığdığı şehre
Uyuyamadı.
Önce uyuyamamaktan,sonra uyanamamaktan korktuğu için uyuyamadı.
O akşam Hüseyin en güzel şiirini yazdı,kağıdı katladı.
ve hayatında ilk kez ılık ılık ağladı.
Zamanın da kahpeliği üstündeydi
hemen sabah oldu.
Güneş doğdu.
Hüseyin dondu.
Öyle zordu ki adım atmak ve ağlamamak.
Ağır ağır sürüklenerek çıktı odasından.
Gitmesi gereken yere gitti.
Sigara içti,soğuk soğuk terledi.
Saatine baktı.
Bir sigara daha yaktı.
Reyhan geldi.
Söyleyemedi Hüseyin.
Söyeleyemedi.
''Gitme yol uzak,dönüş yasak'' diyemedi.
Reyhan elini cebine götürdü.
Muavin teleşle çağırdı Reyhan'ı.
Oysa,bilseydi Hüseyin'i hiç böyle acele eder miydi?
Reyhan,özenle dörde katlanmış bir kağıdı Hüseyin'e uzattı.
Hüseyin'de öyle yaptı.
Birbirlerine bakmaktan şiirlere bakmadılar.
Reyhan gitti.
Ne Reyhan ne Hüseyin otobüs kalkana kadar okumadılar şiirleri.
Otobüs gitti.
Hüseyin ıslak yanaklarını sildi.
Kağıdı özenle kat yerlerinden açtı.
Aynı anda Reyhan'da cam kenarındaki koltuğunda veda şiirini okumaya başladı.
Her ikiside kelimelerin ezikliğini mısraların hafifliğine yüklemişti.
Her ikiside sevgilerini son ana kadar anlatamadılar.
Mısraların anlatışları ise çok geç kaldı.
Ne Reyhan otobüsten inebildi
Ne Hüseyin yetişebildi.