CANLAR ÖLESÝ DEÐÝL


Dükkaný þehrin çýkýþ kapýsýnda bulunan bir bakkal vardý. O kapýdan ne zaman bir cenaze çýksa, yanýnda bulundurduðu testiye bir meyve çekirdeði atar ve bir ay sonra da onlarý sayarak:

- Bu ay þu kadar kiþi testiye düþtü, derdi.

Bir gün o da Öldü. Epey zaman geçmiþti ki, ölümünden habersiz bir dostu ziyaretine geldi. Onu göremeyince komþularýna sordu:

- Burada oturan bakkala ne oldu?

Dediler ki:

- O da testiye düþtü...

Ýþte bu fani alemden gelip giden yolcularýn hikayesi... Herkes ve her þey hakkýnda söylenen, bir varmýþ, bir yokmuþ...

Toprak bizim “sadýk yarimiz...” Gelinen o, sonunda gidilen de o. Fakat, toprak olmaya yüz tutmuþlarýn mezarýný zihnimizin ve þehrimizin dýþýna çýkaralý, toprak olmak daha çok korkutur oldu bizi. “Yüzünü topraða indir dembedem” dizesi, unutulmuþ bir hattatýn levhasýnda, ya da sahipsiz bir duvarda asýlý kaldý çoktandýr.

Saçý aðarmadan toprak olanlarýn maceralarý da destanlardan silindi artýk. Ya yoluna toprak olunasý sevgililer?.. Kurda kuþa hükmeden Süleymanlar, Levlâke sýrrýnýn muhatabý Ahmetler, güzeller güzeli Yusuflar... Hepsi “dönünüz” emrine boyun eðip topraðý kucaklamadýlar mý?

Erenlerin nazarý topraðý gevher eder

Erenler kademinde toprak olasým gelir.

Ölüm; en deðiþmez hakikatimiz. Zaman öldükçe yaklaþýr ölümün de zamaný. Bize uzak olaný bize getiren de, bize yakýn olaný uzaða götüren de hep ayný postacý. “Ölmeden önce ölünüz ki, hakikat sabahýna dirilesiniz” der Mevlâna. Ve “düðüne koþar gibi” koþar ölüme.

Ve Aþýk Yunus bir söz söyler, iþitenler þad olasý:

Ten fanidir can ölmez, ölenler geri gelmez

Ölür ise ten ölür, canlar ölesi deðil...



Erol Uzun