Minik baþým, minik ellerimin arasýnda, adýný koyamadýðým acýlý bir özlemle, camýn önünden geçen erkek insanlarý izliyordum. Acaba hangisine benziyordu benim babam? Babalarýnýn kullandýklarý arabanýn arka koltuðunda camdan dýþarý bakan benim yaþlarýmda olan, çocuklar iliþiyordu gözüme.

Beþ yaþýma geldiðimde bastýramadýðým baba sevgisi ve özlemi beni derinden yaralamaya baþlamýþtý.

Ne zaman anneme babamý sorsam, “oðlum yaþýn geldiðinde anlatacaðým” diye beni geçiþtiriyordu.
O iri parmaklý kocaman kýllý elleri, kocaman ayaklarý olan varlýðýn, yokluðu benim günden güne ona olan hasretimi ve özlemimi kamçýlýyordu. Ne zaman, parka ya da pikniðe gitsek, annemle ikimiz oturuyor ve oyunlar oynuyorduk. Annem kendince, bana eksikliðini hissettiðim babam gibi davranmaya çalýþýyordu. Fakat baþaramýyordu. Ýnce sesiyle söylediði hiçbir söz, baþkalarýnýn babalarýnýn söylediði sözlere benzemiyordu. Annem top oynarken, topa hiçte güzel vuramýyordu. Bizim uçurtmamýz hep babasý olan çocuklarýn uçurtmalarýndan daha aþaðýda uçuyordu.

Bense o yaþlarda her gün yatarken, babamýn bir gün ansýzýn geleceðini ve benim onun güçlü kollarýna atlayacaðýmý hayal ediyordum.

Pikniðe ve parklara gitmek aslýnda bana acý veriyordu. Çünkü orada babasýyla koþan, güreþen ve onun piþirdiði eti mangaldan eli yana yana kapýp yemeye çalýþan çocuklar vardý. Baba hasreti içimde her gün büyüyor ve annemin aðzýndan çýkacak, babam ile ilgili hikayeyi duymak istiyordum.

Baba; baba ne demekti? Bir erkek çocuk için baba, hayatýn pin koduydu. Yaþam savaþýnda sýðýnýlacak bir kale, fýrtýnada bir liman, yaðmurda bir þemsiye, korkuda cesaret, tedirginlikte güven, sevinçte paylaþýmdý. Ýlk tokadý ondan yemek isterdim, ilk küfrü onun etmesini isterdim. Ýlk yüzüme batan ve acýtan sakalýn, onun sakalý olmasýný isterdim. Ýlk cezayý ondan almak, ilk suç iþlemenin korkusunu onun karþýsýnda yaþamak isterdim. Boynuna binip, yüksekten insanlara bakmak, güvendiðim bir daðýn sýrtýnda olmak isterdim.

Ter kokulu koltuðunun altýna sýðýnýp onu sýmsýký sarmak isterdim. Ondan korkmak ona saygý duymak ve örnek almak isterdim. Bir babam olsa, neler neler yapmak isterdim.

Anneme, babam öldü mü? Diye sorardým. “Hayýr” derdi. “Babam bizi terk mi etti?” derdim. “Hayýr” derdi. “Anne arkadaþlarým bana kötü bir söz kullanýyor, benim babam nerde?” derdim. Baþýný önüne eðip, yüzünü kýrýþtýrýp “anlatacaðým oðlum ama þimdi anlayacak yaþta deðilsin” derdi.

Acýsýný yüreðimde, geceleri yorganýmýn altýnda, korkarak ve özleyerek aðlaya aðlaya bastýrdýðým baba sevgisi ve özlemini. Annemin on beþ yaþýmda bana anlattýðý hikayeyle yerle bir ettim.

Ýnanýlacak gibi deðildi aslýnda. Fakat, baþka bir açýklamasý da yoktu, annemin anlattýðý olayýn.

Annem varlýklý bir insandý ve beni gidip, Amerika’daki bir sperm bankasýndan almýþtý. Yani ben modern bir neyim bilmiyorum.

Annem bazý þeyleri düþünmemiþti. Ben bir insandým ve içgüdüsel olarak bir babanýn ihtiyacýný derinden hissediyordum. O parasý olduðu için bir erkeði hayatýnda istemediði için, beni bir Sperm bankasýndan almýþtý. Ama hayatýnda istemediði o erkeðin, benim hayatýmda açtýðý derin yarayý hiç düþünmemiþti. O kendini düþünmekten, benim geleceðimi düþünememiþti.

Annemde haklýydý aslýnda. Bir hata yapmýþ ve bana bunu açýklayamýyordu.
Annem bana diyemiyordu “Oðlum ben seni bir bankamatikten çektim” Ya da “ Seni kendi rahmime EFT yaptýrttým.
Ýnanmýyorsan iþte bak. Bu da dekontu” mu demeliydi. Ona da hak vermek istiyorum, fakat yaptýðý çok büyük bir hataydý.

Kýsacasý ben; derinden yaralý, anlamsýz, çaresiz, teknoloji kurbaný bir banka zedeyim…
Baba kelimesinin anlamýný asla bulamayacaðým…
Benim babam bir bankamatik…