Göz kamaþtýran bir sevdaya dönüþtüðünde ay, ýþýðýn sonsuzluðuna düþerdi aklý. Hiçbir gölge büyümez ya da küçülmezdi bu yüzden. Gerçek boyutunda ve binlerce yansýmalar oluþturan kristâl bir aynaydý o. Gerçek ve gölge ikiz kardeþti. Ne zaman maviye bürünse gerçek, gölge de maviye düþerdi. Ay, dolunaydý o zaman.

Iþýk çözünür; gece karalýðýný tümden kaybedene dek renklenirdi; gökkuþaðýnýn yalnýz çocuðu oynasýn diye. Ay, dolunaydý o zaman.

Semiyotik dili öðrenmiþti. Çözerdi her bir gerçeði gölgelerin þeklinden. Çocuktu o. Anne ay, dolunaydý o zaman.

Birden yýldýzlar düþmeye baþladý bedenine. Üstelik pekte ýþýklý ve alýmlýydýlar. Ýnandýrýlmýþtý, yýldýzlarýnýn saklanmasý gerekliliðine. Alýrlardý yoksa, çalarlardý. Çok öykü dinlemiþti, yýldýzý çalýnan çocuklar üstüne. Belki de biraz koyu renge bürünürse, fark edilmezdi yansýmasý. Tüm deðerliler kilitlenmelidir. Kilit güvendir. Kilitledi bedenini. Ay, ilk dördündü o zaman.

“Renklerinden, oyunlarýndan ve kahkahalarýndan kurtul” dediler. “Görmediðin ve göstermediðin rengini isteriz”. Ýlle de siyahtýr yeniyetmenin rengi! Durdu; ýþýk ve ýþýksýzlýðýn eþiðinde. Sonra gönlünü aydýnlýða, bedenini karanlýða saldý. Ýkiyüzlü yaþadý. Bir yaný özgür, bir yaný zincir. Bir yaný ýþýk, bir yaný kör. Zýt kutuplarýn durdurulamaz çekimlerinde, çarpýþtý durdu kendi kendisiyle. Yakalayabilseydi kendini, gri olacaktý. Gri, sis rengi olsa bile. Oysa, bütünleþmek bir yana, her yüzleþmeden artakalan; parçalanma, yara ve kandý. Ay, son dördündü o zaman.

Bir gün, kocaman, kýllý ve güçlü ellerinde oraðýyla geldi dev. Iþýðý bir güzel biçmek, gökyüzünü karartmaktý derdi. Biçti, biçti, biçti… elleri nasýr tutana dek. Oraðýn ucunda parça parça bir yürek sallanmaktaydý. Öylece astý keskisini, boþ geceye. Ay, yitirdiði yanýný yaþlý gözlerle aradý, hilâl baþlý oraðý kýskanarak.

Sonra “gak” deyince halüsinasyon, “guk” deyince kabus týktýlar uykularýna. Nerden geldiyse bir öcü geldi baþucuna; gitmedi. Hepten karanlýða düþtü. Aydýnlýk için kimliksizdi. Vizesiz kaldý umutlarý. Üstelik yutamayacaðý kadar çok korku týkýlmýþtý aðzýna. Ay tutuldu o zaman.

Çýkýþsýz dehlizlerde yutuldu. Çýldýrasýya delirdi; delirircesine çýldýrdý. Sonra hiç açamayacaðý bir mektuba baðladý sevdasýný. Oysa yanýlsamaydý her þey. Kapýlar yanýlgýydý. Ve kaybettiði ne varsa hesap sordu, çýkýþ sandýðý kapýlarda. Cevapsýz kaldý tüm sorular. Ay, tutuldu o zaman.

Yýlan bile dokundu su içerken. Bir de baktý, imkânsýz lâbirentlerin tek deneði oluvermiþ. Dört duvara düþmüþ doðasý özgür yaný; bir o yana, bir bu yana vurdu kanatlarýný. Býrakýlacak yeri olmayan aðýr bir çeyiz sandýðýydý artýk duygularý. Oysa o, yalnýz ve yorgun bir hamaldý. Naftalin kokulu sandýða býraktý yüreðini. Ay, tutuldu o zaman.

Açýk kýrmýzý bir kan sýzdý bacaklarýndan. Acýdý caný. Can acýsýndan çok, damlayan kaný için acýdý. Açýk ve sýcak kanýna inat, bulanýk ve soðuk yüreðine düþtü acý. Acýdý acýnmadan hiç, ardýnda acýmtrak bir hayalet býrakarak. (Çýð)lýk(sýz) a(kar)ken (kan)ý, yok(oldu)! Ay, tam tutuldu o zaman.


21.02.2008