Ve kainat teknolojik bir çöplüktü aslýnda bundan önceki hayatýnda..

Tüm düþünceleri resetlenmiþ yazarlar ve bütün kör þairler gibi el yordamýyla düzenliyordum vücudumu. Gres yaðý ile bulamaç olmuþ ellerimden kayýp gidiyordu gözlerim. Kaynak makinelerinden fýrlayan metal parçacýklarýnýn havadaki ýþýltýlý dansýný bilmesem sanki güneþten kopan vücut parçacýklarýnýn havadaki aksi zannedip korkabilirdim de.

Düþünmeden edemiyordum, bunca paslý metal arasýnda, insan nasýl kendini yeniden tamir edip yenileyebilirdi ki? Paslý beyinlerin paslý aþklarý yerlerde sürünüyordu. Oksitlenmiþ aþk parçacýklarý, soluksuz seviþmelere benzer kesik seslerle oradan oraya sýçrasalar da, baþý boþ ve anlamsýzdýlar. Sevinçler hurdalýklarda presleniyordu. Preslenen her sevincin, kabýndan taþan eriyikleri, yere yapýþtýðý anda donuyor ve acý biçimde kararýyorlardý. Kararan acý parçacýklarý yol kenarlarýna serpilmiþti. Prematüre çocuklar geziniyordu yol kenarlarýnda ürkek adýmlarla. Hurdalýklardan metal acýlarý doldurup çuvallarýna, yerde sürüyerek kendi rahimlerine çekmeye çalýþýyorlardý.

Güneþ, büyük demir daðlarýnýn arasýnda yok olmaya yakýnken kýzýla kesen dünya, güneþin yok olmasýyla metal soðukluðuna bürünüyordu. Zifiri karanlýk bir gece baþlýyordu. Yýldýzlar çok uzak görünüyordu, karbonmonoksit kaplý havalarda. Ay daha dünyadan kopmamýþtý. Maðmanýn göbeðinde metal eriyiklerini yüklüyordu bedenine.

Tanrý, yeryüzüne inmezdi pek ama sürekli tanrýdan gelen ýþýk maskeli korumalar dolaþýyordu ara sokaklarda. Geceleri baþlayan metalik fýrtýnalar sürekli bedenlerden kopan yürekleri taþýyordu gaibe.

Sonra bir gün, saðýnda solunda sürüklenen sahipsiz acýlarýn metal yýðýnlarýna takýlýp düþen ýþýk maskeli korumalardan biri,

-hiç unutmam ay yer altýndan çýkmýþ ve dünyanýn göðsünde büyük bir delik açýlmýþtý. Kýpkýrmýzý bir sonbahar akþamýydý. Ay gökyüzüne doðru yükselirken yerde metal namýna ne varsa peþine takýlmýþtý. Binlerce yürek ayýn zorlayýcý etkisiyle terketmiþti bulunduklarý bedenleri. Civaya benzer bir koku vardý hava da. Yüreklerden fýrlayan yaðlý somun fýrtýnasý yaðýyordu dünyaya. Sahipsiz ve terk edilmiþ bedenler düþüyordu birer birer hurdalýklara-

yok ol dedi...

Dünyanýn göðsündeki delik gittikçe büyüdü. Havada dolaþan her ne varsa çekip içine aldý. Ýçindeki magma daha bir tutuþtu düþen kalp parçacýklarýndan. Ve eriyerek yok oldu dünya.


Sonra tozlu bir gaz lambasýnýn ýþýðýnda güneþe sýrtýný dönerek tanrý, yeniden baþlayacak dedi. Önce Aþký yaratmak lazýmdý. Göðsünden kopardýðý bir ýþýk parçasýný elinde ovalayarak ve nefsini üfleyip soðutarak aþký yarattý. Sonra soðuyan aþký bir yeþil elma gibi ikiye bölerek iki yeni yürek yarattý. Kendi iradesinden yaptýðý tahta bir sopanýn iki ucuna yerleþtirdi iki yüreði. Sonra eriyik haldeki dünyayý hala kanayan yüreklerden damlayan kanla yoðurdu tekrar. Elinde ufaladý ve bir top haline getirerek yüreklerin taþýdýðý sopanýn tam ortasýna dengeli bir þekilde yerleþtirdi.

Ýþte o gün bugündür aþkýn kaný ile yoðrulan dünya yüreklerin üzerindeki dengede döner durur. Aþkýn özlemi hangi yüreði sallasa, dünya tepetaklak olur...