Ey Ruhum git bedenimden uzaklaþ, rahat býrak beni ve ne zaman ki üç kere kapýya vururum, hemen geri dön!                                                  
Yazmak için yalnýzca on dakikam var. Bu kadar az sürede ne yazýlýrki? Hayat mý, düþünceler mi yoksa hayaller mi? Sebebini bilmeden sigaramdan çektiðim minik nefesin ardýndan, o çok sýnýrlý süremden iki dakikayý daha kopardýðýmý farkettim.
Þu an aklýma ne geliyor biliyor musun: Delicesine günah iþlemek. Ýnsanýn doðasýnda mý vardý bu, biz mi kazandýk, yoksa þeytan mý öðretti bize?
Macera, heyecan, baþarý, kariyer yahut mutlu bir evlilik... Ýnsanýn yapmak istedikleri bu kadar mý? Ben ise ölmek üzereyim ve hayatýmdaki son on dakikadan dördü gitti bile. Zaman daralýyor. Þu an annem yanýmda olsaydý ne yapmalý diye ona sorardým. Heyhat ki o da yok. Demek ki ona çok baðlýyým ama beni buna o alýþtýrdý. Ne kadar da kolay yýkabiliyorum suçu baþkalarýnýn üstüne. Ama bu neyi deðiþtirirki?
Bari vasiyetimi yazayým.. Benim yerime birisi akademisyen olsun, okusun, düþünsün, yazsýn, sigara içsin, yemek yesin, bol bol kahve içsin. Dünyayý da gezmek isterdim ben. Bunu da yapsýn benim için. Peki bunlarýn bana ne karý olacak? Ölümden sonra dirilip yeniden dünyaya gelmenin bir yolu var mý sanki...
Vakit geçmiþ, yalnýzca 3 dakikam var. O halde buradan sevgimi ilan etmek istiyorum herkese ve kendime. Kendime mi? Ben kimim ki demek için bile artýk çok geç. Öldükten sonra kim olduðumu anlasam ne olacakki?
Son bir dakikam. Bana biraz daha zaman verir mi Azrail kardeþ? Hayatýmý bilmek istiyorum. Ölmeyi bilmek ama ona dokunmamak istiyorum. Peki eninde sonunda ölmeyecek miyim? Hala soda içmenin ne anlamý var, öldükten sonra midemden banane! Kýlýç getirin, herkesi öldürmek istiyorum, ben öldükten sonra kimse yaþamasýn bu hayatý, kimse nefes almasýn. Bu dünya ben varken vardý, ben öldükten sonra da olacak. Tanrým, bunu düþünmek ne acý! Ölmek istemiyorum ben. Ya herkes gelsin benimle ya ben de gitmeyeyim.
Kime söylüyorum bunlarý? Tanrýya mý? Tanrý nerede, duyuyor mu beni? Duymak isteseydi beni yaþatýrdý.
Birþeyler yapmak istiyorum, son dakikalarým... Yarým býraktýðým yazýmý mý bitirsem, yoksa Milan Kundera’yý bi daha mý okusam? Aslýnda varlýðýn özünü daha iyi kavramýþ olurdum ama ben yok olduktan sonra varlýðýn özü kimin umrunda... Yokluðun özü diye bir kitap olsaydý keþke. Neden insan bir gün yok olacaðýný bile bile yokluðu düþünmez de hep varlýðý ve var olmayý düþünür? Peki yok olmak var olmaktan daha mý iyidir? Bilemiyorum bunu ve bilmek de istemiyorum çünkü bilemeyeceðim ve çünkü yok olacaðým. Þimdi de var mýyým o da ayrý bir mesele...
“Ben varým” diyemiyorum!! “Düþünüyorum öyleyse varým!” Hangi herif söylemiþ bunu? Çok düþünmüþ olmalý. Yok deðilim öyleyse varým! Var olmadan insan zaten yok olamaz deðil mi?
Ýyiki Azraille aramý iyi tutmuþum. Bana yine kýyak geçti. Hiç de yalvarmadým üstelik. Þimdiye kadar insanlarýn hep onun hayatýný kurtardýðýný düþündü. Yani eðer insanlar ölmeseydi Azrail in yaþamasý için de bir neden olmazdý. Ýþte bunlara binaen, hayatýmý kurtarmasa da en azýndan yaþam süremi uzatýyor. Sahi ne dedim ben? Yaþamak için bir nedenin varsa yaþýyorsun demektir. Ýþte var olmaya bir kanýt daha. Ýnsanlarýn yaþama nedenleri olabilir ama ya hayvanlarýn? Hadi onlarý da geçtim -onlarýn da dürtüleri var- peki bitkilere ne demeli! Örneðin aðaçlar belli bir yaþa geldikten sonra insanlar gibi yaþama amaçlarýný mý sorguluyorlar? Bir aðaç ötekine: “Yýllardýr yaprak döküyorum ama bunu neden yaptýðýmý bilmiyorum.” diyor. Böyle bir þey mümkün mü? Belki de mümkün ama nasýl olacaðýný kestirmek güç. Bu güç sözcüðünü de oldum olasý sevmemiþimdir. Doðada güç olan ne varki? Birþey oluyorsa zaten oluyordur.
Ölümüm de güç mü olacak dersiniz? Sanmýyorum. Ben ölmeyeceðimki... Ölüm gelecek ve bana misafir olacak. Sonra ben ölüm olacaðým, o ise ben... Yani hayat ölümü yaþayacak, ben ise öleceðim. Ölüm her zaman var ama ben yok olacaðým. Yoksa ölüm kafamýzda idealaþtýrdýðýmýz bir þey mi?
Platon’a döndük galiba... Pek de yol alamamýþýz sanýrým. Belki de böyle bir yol yok. Onu biz kafamýzda canlandýrýp arzuladýk. Olmayan bir þey yarattýk. Belki de tarih de yoktu. Evet tarih yok çünkü o yok olan bir þey. Yok ise yoktur, varsa vardýr ve zaten tarih olamaz. Bugün tarih dediðimiz þey; ya zihinlerimizde ya kitaplarda ya da mekanlarda olan bitendir. Baþka ne olabilir? Eðer bu dünyada olmayan birþey tarih oluyorsa ben de yakýnda tarih olacaðým demektir ama hatýrladýðým kadarýyla tarih kitaplarýnda hep savaþlardan, siyasi olaylardan, katliamlardan, devrimlerden, Rus çariçelerinin Osmanlý padiþahlarýnýn benliðinin ýrzýna geçip nasýl baþtan çýkardýklarýndan bahsederler. Peki ya benden bahsederler mi? Sanmam... Hem neden bahsetsinlerki? Yaþamýmda kayda deðer olarak ne yaptým? Ne yapmam gerektiðini bile bilmiyordum.
Yaþama þansým olsaydý keþke... Þimdi artýk yapacaklarýmý biliyorum ve ya mýþ gibi yapýyorum. Yapmak zorundayým çünkü ben ölüyorum. Yapacaklarým varken ölmek istemiyordum ama ne yazýk ki artýk biliyorum. Bilmeseydim daha mý iyi olurdu? Ne yani ben þimdi daha mý güzel öleceðim? Güzelin neye dendiðini daha öðrenemedim. Her hoþumuza giden güzel olmak zorunda mý ya da her güzel olan hoþumuza gitmek... Neye güzel dedim yaþamýmda? Ýstanbul’a “Sen çok güzelsin” dedim.
Peki ya duygulanýp aðlamak da neyin nesi þimdi... Aðlamak güçsüz olmak mý? Belki de Ýstanbul’un o güçsüzlüðüydü beni ondan iten. Ben yeterince güçsüzdüm zaten. Ýnsan baþka bir güçsüze tahammül edemiyor sanýrým. Hani düþene bir tekme daha vurmak diye bir tabir vardýr ya bunu güçlü insanlar mý yoksa güçsüz insanlar mý yapar? Güçlü insan neden tekme atar güçsüze? Çünkü güçlü güçsüze tekme vurduðunda gücünden kaybetmiþ olur ama öte yandan güçlünün güçsüzü ezmesi de var... Birbirine ne kadar tezat deðil mi? Peki güçlü güçsüzü niye ezer? Sadece güçlü olduðunu sandýðý için... Güçlü olduðunu gerçek güçlülere ve güçsüzlere kanýtlamak için... Ýnsan bir þeyi neden baþkasýna kanýtlama ihtiyacý duyarki? Eninde sonunda o da, kanýtladýðý kiþi de ölmeyecek mi benim gibi... Kanýtlar da, kanýtlayan da, kanýtlanan da ve tüm bunlara þahit olanlar da yok olacak.
Acaba ölmeden önce son çýrpýnmalar mý bunlar? Yokluða giden yolda var olmak için mi? Bu, insanlarýn kýsa bir hayatý olacaðýný bilmesine raðmen (ki belki dünyada bir insan ölmeyecek, bunu tümevarmadýðýmýz sürece bilemeyiz) bu kadar çalýþýp didinmelerinin, ev, iþ, araba, kadýn ve çocuk sahibi olmalarýný açýklayabilir mi? Ýnsanlarýn uðraþtýðý bütün bu iþler ve daha niceleri (savaþmak ,seviþmek yarýþmak..) yok olmamak için mi?
Sonsuza ulaþma isteði... Sonsuzluðun ne olduðunu bilmeden ne kadar kolay kullanabiliyoruz bu sözcüðü. Sonsuzluk yok olmamak mý, yoksa her zaman var olmak mý? Görünürde ikisi arasýnda pek bir fark yok ama ikisini birbirlerinin yerine koyamýyoruz. Yok olmamak var olmayý hiç bir zaman karþýlamaz. Yok olmuyorsan var olmayabilirsin. Yani yok olmamak için var olmak gerekmez. Buna karþýlýk her zaman var olmak için zaten var olmak gerekir. Çok mu kafayý taktým bu meseleye? Son saatlerini geçireceðini bilen insan bunlarý mý yazardý? Belki farklý þeyler yapardý. Hayatýnda yapmak isteyip de ömrünün çok olduðunu zannedip, bunlarý yapmaya çekindiði için yapmayan insanýn, son saatlerinde farklý þeyler yapmasý zaten pek þaþýrtmazdý beni.

Artýk dayanamýyorum gel artýk ruhum dön bedenine.
Tak Tak Tak!