Artık yazamıyorum...

Hayata dair, kendime dair birçok şeyi tükettim galiba.başta harfler olmak üzere.

Kitap okumak. Belkide buna başlamalıyım. Biraz birikim yeterli geri dönmem için ya da biraz cesaret. Cesur bir insan değilim galiba. Bilmiyorum.

Konuşmak istemiyorum. Yürümek, resim çizmek -ki zaten beceremem, yüzmek, dinlemek ya da gülümsemek, ağlamak... Hiçbir şey yapmak istemiyorum yemek yemek ve uyumak dışında. Sessiz, sakin ve gayet durgun bir hayat düşlediğim. Ama bukadar işlevsiz bir yaşam sürdürebileceğim konusunda şüphelere sahibim. Kendi açımdan değil, etrafımdakilerle alakalı tamamen düş kırıklıklarım. Hayır demeyi bile beceremeyen bir insan sonuçta içimdeki...

Çizmeli ayakkabı ne kadar doğru bir isim tamlaması acaba. Ayırt edemiyorum. Uyumak istiyorum sadece. Ayakkabılarımla uyumak. Diz kapaklarımdan dört ya da beş parmak üstüne kadar uzanan çizmelerim olsun. Siyah deri minicik bir etek ve hafif göğüs dekolteli askılı dar bir bulüz. Ama kesinlikle askılı... Evet, rengide bordo.

Sonra yatağım... Şimdiki gibi mor bir çarşaf ve siyah nevresim geçirilmiş çift kişilik bir yatak için oldukça uygun olan bir yorgan. Sıcaklığı içinde barındırdığını bilmek güzel.

İçindeki soğuk bakışları dondurmak için tamamen, buz gibi bir havada sahilde gezineceksin önce. İliklerine kadar işlediğinde soğuk, donacak tüm bakışların ve onlara yeniden can verebilmek için çekilip kuytuna ısıtacaksın yorganının altında, usulca...

uzandım yatağıma, hayat buldu yeniden kara bakışlar. Isındım ve ısıttım. Deri minicik eteğim bile mutluydu, bunu hissettim. İstediğim tam anlamıyla buydu.
Çünkü ayağımdaydı hala çizmelerim
ve uyudum...