Dedem Korkut'u gördüm düşümde,
Gücenmiş, kırılmış bir hâli vardı.
Mahçup, boynu bükük yanına vardım,
İçinden çıkılmaz bir sual sordu.
Dedi.- Oğul cevher kalmadı mı Türk'ün özünde,
Neden lâlezarı ayrıklar sardı?

Dedim:- Sorma dedem,
Bize bir hâl oldu.
Şanlı demlerimiz tüm yalan oldu.
Gülistanlarımız hep talan oldu.
Ne bağ ne bağban kaldı.
Sazımız sözümüz hakir görüldü,
Onların yerini şimdi caz aldı...

Maniler,koşmalar unutturuldu,
Ozanın tahtına şaklaban kuruldu.
Gönül sarayımız yer ile yeksan,
Artık Türk ilinde haneler viran.
Mirasyediyiz ya ta ne zamandan,
Tarihe sığmayan yüce varlıktan,
Dertli yüreğinden her an kan sızan,
Sessizce ağlayan bir kopuz kaldı.
Ankara, İbrahim KİLİK 03.04.2008