("Çýt" diye kýrýlýyor kalemin ucu o sinirlilikle yazmaya çalýþýrken.)
Ýnsanýn küfredesi geliyor,kalemin inat etmesine sana bu son mektubu yazmaya.Kýrýk uçla ve kalple ancak bu kadar yazýlýrdý her halde bir insanýn son sözleri.Ne bir rüzgar var,ne bir dalga, ne de bir martý.Þehir sessiz,deniz sessiz,ben ise sensiz.Bir bana göstermedi önünde diz çöktüðüm arkamdaki bu fener.Dün olduðu gibi bugün de herkes senden yana.Ulan ne duruma düþürdün beni, annesini kaybetmiþ çocuk gibi hem aðlýyor hem burnumu çekiyorum.Ulan seni bu kadar çok mu sevmiþtim de bu kadar aðlýyordum.Evet lan seni çok sevdim her ne kadar sen anlamasan da.Seni senden çok sevdim tek suçum bu olsa da.Neyse lan bu kadar yeter her tarafým oldu salya sümük.Aha da ezaným okunuyor ben farkýna varmasam da.Birazdan boynuma geçirip ilmiði çekeceðim sýkýca boðazýma.Gecenin,denizin.þehrin sessizliðini bozacaðým ipe baðlý olan taþla.Ulan bunu iyi dinle seni hiç mi hiç sevmedim.Duydun mu?Seni hiç mi hiç.Oh be rahatladým.Þimdi bozabilirim sessizliði.

Ulan inanmayacaksýn ama ip bile inat etti kaya ile birlikte gitmedi.Þimdi boðazýmda sadece sýkýca baðlanmýþ ucu boþ bir ilmik.Neyse bir yönden de iyi oldu.Þunu da yazayým da tam olsun:
ULAN SENÝ ÇOK MU ÇOK SEVÝYORUM.
(Cebindeki yaþlý ama keskin bakýþlý dostunu çýkarýr ve kalbindekini de öldürerek denize atlar.Bulutlar ise aðlamaya baþlar hýçkýrýrcasýna bir anda.)