Fakülte çýkýþ saatleri,ders bitimleri, birikmiþ yorgunluðumun ulaþtýðý son dayanýlmazlýk ve güçsüzlük safhasý olur hep.Bitkin ve kendinden geçmiþ bir halde beklerim otobüsleri durakta.Çoðu zaman ayakta duracak kadar bile mecalim olmadýðýndan ,banklara çuvallanarak bekler,sayarým otobüsleri...


Bugün de öyle.Hergün gibi.Hergün gibi sýradan.Tekerrür eden hayatlar ve zaman...Ta ki seni görünceye seni de ayný durakta ,ayný otobüsü beklerken fark edinceye dek.Öyle sakin ve sabýrlý bir duruþun var ki.Önce yüreðimin kýpýrdandýðýný hissediyorum,sonra yüzüme kocaman bir tebessüm yapýþýyor.Tüm bitkinliðim ,yorgunluðum uçup gidiyor,aþaðýya,bacaklarýma ve ayaklarýma iniyor oradan da topraða gömülüp yok oluyor sanki.Tuhaf hissediyorum.Bu sana ikinci rastlayýþým ve yine ayný yaþadýklarým.
Otobüsün gelmesini beklemeden ,bu olaðandýþý enerjiyle titreyen vücudum ok misali fýrlýyor olduðu yerden.Yavaþça ve sana sezdirmaden süzülüyorum yanýna.Sana ne çok uzak ne de çok yakýn gibiyim...
Otobüsün geleceði yola bakar gibi çevirip baþýmý ara sýra bakýyorum sana.Ýlk gördüðüm halinlesin iþte.Gözlerin huzur dolu ve saçlarýn doðal,jolesiz.
Bir tuhaflýk kaplýyor içimi.Ben seni tanýmýyorum sen de beni.Sen ,seni böyle uzaktan izlediðimi bilmiyorsun.Haberin yok.
Sað elinde siyah,deri bir çanta var.Sol elinse cebinde.
Sol yanýma bir adým atarak biraz daha yaklaþýyorum sana ve yaklaþtýkça yanýna seni tanýyamamanýn verdiði uzaklýk duygusuyla eziliyor ,üzülüyorum biraz.Yalnýzca gözlerini ,saçlarýný tanýyorum...
Ama olsun uzak olsam da sana þimdi yanýndayým ve otobüs geliyor.
Kitaplarým!Tüm kitaplarým banklarda kalmýþ,sayfalarý esen rüzgarla hýþýrdayarak birbiri ardýna dönüyor.Bir koþu kapýp geliyorum kitaplarýmý.Bu kalabalýkta seni kaybetmekten korkuyorum...
Önce sen ardýndan da ben biniyoruz otobüse.Aramýza kimsenin girmesine izin vermemeye özen göstererek, takip ediyorum adýmlarýný.Otobüsteki tüm koltuklar dolu.
Sen ayaktasýn ve ben de tam senin yanýnda ayaktayým.Ben alýþkýným buna.Çoðu zaman ,ayakta varýyorum evime.Ama bugün daha bir mutluyum ayaktaki bu konumumdan.Zaten bu konumu ben ayarladým,yani senin sol yanýndaki konumumu...Sen ayakta sakin ve huzurlusun.
Ellerimle kavrýyorum desteklerden birini,zira otobüs hareket etti bile.Hava kararýyor ve yaðmur tanecikleri kýsýk bir týnýyla vuruyorlar camlara.Tam karþýmdaki cama düþüyorsun sen.Daha doðrusu senin yansýman.Yani þu an hem yanýmda ve hem de tam karþýmdasýn.Dýýþarýyý izler gibi bakýp, buðulu camdan seni izliyorum aslýnda.Yüzün, bakýþlarýn öylesine sade ve doðallar ki.Duru bir su gibi.Bir huzur gizli sanki gözlerinde.Bu garip huzur tümüyla kavrayýp sarýyor yüreðimi ,yanýndayken...Anlam veremiyorum.Seni tanýmýyorum.Sen bunu bilmiyorsun.Ama ben mutluyum iþte.
Sen aðaçlarý,yollarý izlerken, buðulu cama ,senin yansýmana seviçlerimi, hüzünlerimi çiziyorum parmaklarýmla.Bu soðuk kýþ gününde ,tenime deðen ýlýk bir deniz meltemi oluveriyorsun sonra.Sen bunlarý görmüyor ve bilmiyorsun...
Ne düþünüyorum biliyor musun?
Þimdi þöför ani bir fren yapsa, herkes korkuyla sallanýp birbirine çarpsa ve sen de bana çarpýp, aðýr týp kitaplarýmý düþürdüðün için özür dilesen, toplamak istesen kitaplarýmý.Bense 'rica ederim,ben toplarým...'
Ya da sen öylesine dönüp sorsan bana 'hagi fakülte 'diye ben 'týp' deyiversem.Sen gözlük derecelerimi sorup 'zor olmalý' desen esprili bir ses tonuyla.Gülüversek anlamsýzca...
Hiçbiri olmuyor bunlarýn.Kuguladýðým, düþündüðüm gibi yalnýzca zihnimde kalýyor.Sen hep buðulu camdan dýþarýya ve bem de buðulu cama, sana bakýyorum.
Ýneceðim yere birkaç durak kala ,garip bir korku kaplýyor içimi.
Ben senin inmeni beklesem ,senden önce inmesem,sen inmeden ben asla.Bu buðulu büyü bozulmasa.Evini öðrensem,ara sýra uzaktan izlemek için de olsa gelsem ziyaretine.Veya yüzümü yapýþtýrsam inerken buðulu cama,tam senin yüzünün yanýna ,otobüste hep asýlý duracak olan bir tablo oluversek ikimiz...
'Sitelerde inecek var.'
Ertelediklerim, keþkelerim gibi acý veriyor bu uðursuz istek.
'Sitelerde indir abi'diye tekrarlýyor muavin þöföre yönelerek.
Ýþte oturduðumuz siteler ve inecek olan ben.
Ýnmeden önce son kez bakýyorum sana,yansýmana.hep zihnimde kalsýn ,hiç silinmesin diye yüzün ,gözlerimi kocaman açarak ,göz kýrpmadan bakýyorum...
Otobüs duruyor.Yanýndan ayrýlýyorum.Cama çizdiðim tablo paramparça olup dökülüveriyor.Yanýna býraktýðým boþluðu dolduruyor hemen ,herhangi biri.Ona müthiþ bir kin duyuyorum.
Otobüsün arka çýkýþ kapýsýndaki son basamaktan da çekiyoorum ayaðýmý.Senle camla ve otobüsle olan tüm baðlarým kopuyor.Her iki ayaðýmda ýslak kaldýrýmda þimdi.
'Devam et abi' diyor muavin.Uzaklaþýyorsun.Devam etmese, zaman hep akmasa, dursa dünya olmaz mý?
Sallamak için kaldýrdýðým elim havada asýlý kalýyor.Yüreðimi acýtýyorsun.Gözlerim donuk.Otobüs az sonra trafiðe karýþýp kayboluyor.
Yüzüme çarpan soðuk rüzgar saçlarýmý savururken ,yeni fark ediyorum üþüdüðümü...
Düþünüyorum da, biri çýksa bunlarý anlatsa, yazsa sana...
Ya daBoþver.Tanýmadýðým,buðulu simanla kal hep.
Evdeyim.Biraz uyuyup notlarýmý temize çekmeliyim...